Писараке ду себ дар даст дошт. Модар ба себҳои дасти писар назар карду гуфт:

-Як себатро ба ман медиҳӣ?

Писарак дарҳол як даҳонӣ аз ҳарду себ гирифт. Аз ин амали писарча дар лабони модар табассум пайдо шуд. Аммо дар як лаҳза қиёфаи модар тағйир ёфт.  Аз ин амали писараш дилсиёҳӣ кард, ки ҳурматро ба ҷо наовард ва ӯро ноумед кард. Писарак фурсате пас яке аз себҳои газидашударо ба модар дароз карду гуфт:

-Гиред модар, ана ин себи ширинтар аз шумо.

Модар аз ин амали писараш моту маҳбҳут гашт ва чи фикри хатое дар кӯтоҳтарин фурсат нисбати фарзандаш карда буд, пушаймон шуд.

Илова: Ҳар қадар бо таҷриба бошед, қазовати худро ба таъхир гузоред ва фурсат диҳед, то тарафи муқобил барои тавзеҳ вақт дошта бошад.

Таҳияи Шодихони НАЗАР, "ҶТ"