Марде ба хонаи дӯсташ меҳмонӣ рафт. Дӯсташ ба ӯ пиёлаи чой дароз кард. Вақте мард пиёлаи чойро ба даҳон бурдан хост, ба назараш чунин намуд, ки дар дохили пиёла морбачае хобидааст. Ӯ соҳибхонаро ранҷондан нахосту чойро батамом нӯшид.

Ба хона баргашт ва дар шикамаш дарди ҷонкоҳеро ҳис намуд. Доруи зиёдеро истеъмол намуд, аммо фоида набахшид. Мард ҳис кард, ки мемирад.

Дӯсташ аз вазъи ӯ бохабар шуда, бори дигар ӯро ба хонааш даъват намуд. Ин навбат низ меҳмонро ба ҳамон ҷои пешина нишонд ва ба ӯ пиёлаи чойро дароз кард ва гуфт, ки он дору аст ва дармон мебахшад.

Вақте мард пиёларо бардошта, ба лабаш наздик овард, дар дохилаш боз ҳамон морбачаро дид. Ин дафъа ӯ соҳибхонаро аз ин огоҳ кард. Соҳибхона ҳарфе нагуфта, ба сақфи хона, ба болои сари меҳмон ишора намуд, ки он ҷо камонғулаки резиние овезон буд.

Ин замон бемор фаҳмид, ки он морбача танҳо суроби ҳамин камонғулаки дар сақф овезон будаасту халос. Ҳар ду ба якдигар нигариста, баланд хандиданд. Бемор дар як лаҳза аз дард раҳо шуд ва шифо ёфт.

Таҳияи Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”