Ҷамшеди Имомиддин ба назди сарвараш, тоҷир Хуршеди Бурҳон ҳозир шуд. Хуршед дар курсии мулоим рӯ бар тарафи тиреза нишаста буд. Ҷамшед баробари ворид шудан дар рӯи мизи сарвараш туфангро дида, дилаш таҳ кашид. Ӯ медонист, ки Хуршед ҳангоми маҷлис ба зердастонаш, агар дар ғазаб бошад, бо туфанг таҳдид мекард: гӯшакашро мекушод, нафареро ба нишон мегирифт, аммо забонакашро зер намекард.

- Даъват карда будед? - оҳиста пурсид Ҷамшед.

Хуршеди Бурҳон курсиро сахт тоб дод ва бо Хуршед рӯ ба рӯ шуд:

- Кадом тарабхона ҳазор каса меғунҷонад?
- Ягон маърака доштед?
- Хатнатӯйи писарама гузарониданӣ.

- М-ман адвокати шумо ҳастам, - ба забон овард Ҷамшед, ки садояш андаке ларзиш дошт. - Шуморо аз ҳама гуна туҳмат бояд ҳимоя кунам ва дар баробари ин... намедонам, чӣ хел фаҳмонам...
- Шаф-шафа мон, шафтолу гӯ! - гуфт Хуршед андак садояшро баландтар намуда.

- Ба қонуншиканиҳо роҳ надиҳем. Зеро барои гузаронидани хатнатӯй 150 нафар муайян шудааст.

- Қонун! Қонун!... боз ҳамон афсонаи дерина, - гуфт Хуршеди Бурҳон ва боз ба Ҷамшеди Имомиддин рӯ овард: - Дониста мон, қонуна барои “лошахӯракҳо” менависанд. Зеро онҳо дар дохили “чорчӯба” ҷо гирифтаанд ва наметавонанд қадаме аз он берун гузоранд. Мани “гулхӯрак” агар қонуна фикр мекардам, соҳиби миллионҳо намешудам...

- Ту акнун аз паси дарёфти тарабхонаи васею барҳаво шав, боз кондитсионер дошта бошад.
- М-майлаш, - бо овози ларзон гуфт Ҷамшед ва боз пурсид: - дар масъалаи хӯ-ӯрок?

- Хӯрок се намуд мешавад. Сеюмаш гӯшти танӯрӣ.
Бо коняки арманӣ хурданаш хубтар.

- Аз рӯи қонун фақат як хӯрок муайян шудааст!
- Э, ту безор кардӣ бо ҳамун қонунҳоят! - Хуршеди Бурҳон ҷаста аз ҷо ҳест ва ба туфангча даст бурд.
Аз тӯй панҷ рӯз гузашт. Хуршеди Бурҳон дар идора танҳо нишаста буд. Аз чӣ бошад, авзояш парешон метофт. Дар тақ-тақ шуд. Се нафар пасопеш ворид шуданд, ки яке аз онҳо либоси шаҳрвандӣ ба тан дошту ду нафари дигар либоси низомӣ ва дар паҳлӯ туфангча. Марди аввалӣ ҳуҷҷаташро нишон дод ва гуфт, ки барои риоя накардани қонун, бо нозирон муносибати дағал ва дар баробари ин пешниҳоди пора айбдор дониста мешавад. Ҳоло бояд ҳамроҳи онҳо биравад.

- Аз шумо хоҳиш мекунам, гуфт Хуршеди Бурҳон ва садояш хеле хаста метофт. -Маро танҳо гузоред, сигор дуд кунам, баъд аз қафоятон меравам.
- Мо наметавонем шуморо танҳо гузорем! - гуфт марди аввалӣ. – Дар ҳамин ҷо мо интизор мешавем, дуд кунед.

Хуршеди Бурҳон сигорро дар лаб гузошт. Баъд аз кашак туфангро берун баровард. Нафарони низомӣ ҷаста аз ҷо хеста, ба туфанг даст бурданд. Хуршеди Бурҳон забонаки туфангро зер кард, аз нӯкаш оташ баромад. Ӯ сигорро дар дод. Низомиён ба якдигар нигаристанд ва бо нимтабассум дар ҷояшон нишастанд. Хуршед бошад, дар лаб сигор нафаси чуқуре кашид, баъд ба ҳаво пуф кард. Калобаи дуд дар пеши рӯяш лаҳзае муаллақ истод, баъд оҳиста-оҳиста чун сарват аз назараш нопадид гашт.

Ҳамроҳи АВЛИЁПУР