Дар деҳае ҳунарманде мезист, ки ҳама дар бораи ӯ мегуфтанд: “Дасташ гул аст”. Ӯ ҳамчун косиби моҳир ном бароварда буду аз чӯб ҳар гуна ашё, аз қабили кафш, ҳуққаҳо, мебелҳо ва дигар ашёҳои рӯзгор месохт. Одамон барои меҳнаташ ба ӯ маблағи хуб медоданд ва ӯ бо тафохур дар назди шиносу рафиқонаш ҳунари худро таърифу тавсиф менамуд, то онҳо низ чизе фармоиш диҳанд.

Рӯзе борони шадид борид. Тамоми ҳосили замин зери об монд ва хатари зери об мондани хонаҳои одамон низ ба миён омада буд. Одамон ба таҳлука афтиданд. Аммо косиб ба онҳо гуфт, ки мушкили онҳоро ҳал хоҳад кард. Вай рӯзи дигар ба сохтани заврақи калоне шуруъ намуд, ки тамоми сокинони деҳа дар он ҷой гирифта метавонистанд. Баъди ҳафт рӯз об ба хонаҳои одамон ворид шуда, аз болорҳои хонаҳо баланд шуд. Косиб бошад, то ин вақт заврақи худро сохта тамом кард. Ин маҳсули эҷоди ӯ дар ҳақиқат ҳам афсонавӣ ва чун киштиҳои ҳаққонӣ зебову бошукуҳ буд.

Ҳамон рӯз косиб барои ҳар як мард белҳои заврақронии чӯбин тарошид. Субҳи рӯзи дигар тамоми сокинон дар заврақ ҷамъ омада, барои аз ин деҳаи ғарқшуда берун омадан омодагӣ гирифтанд. Ҳар кадоме бо худ як миқдори муайяни хӯрок гирифта буданд. Аммо онҳо бо ёрии белҳо ҳарчанд зӯр заданд, заврақро аз ҷой ҷунбонда натавонистанд. Касе намефаҳмид, ки сабаб чист. Ин замон зане дид, ки кӯдакаш бо тангае бозӣ мекунад. Ӯ аз кӯдак пурсид, ки тангаро аз куҷо пайдо кард ва кӯдак гуфт, ки танга аз ҷайби марди косиб, ки заврақро сохта буд, афтидааст.

Ҳама сокинони деҳа якбора ба косиб нигаристанд ва ӯ иқрор шуд, ки қариб тамоми пулҳои ба ивази меҳнаташ ба даст овардаашро бо худ гирифтааст. Зан ба ӯ гуфт:

- Ин пулҳои ту чандон вазнинанд, ки намегузоранд заврақ аз ҷояш ҳаракат намояд. Туро мебояд, ки аз онҳо даст кашӣ.

Ҳама ин суханони зани оқиларо тарафдорӣ намуданд ва косиб маҷбур шуд, ки тангаҳои худро ба об андозад. Вақте ӯ охирин тангаро ба об партофт, заврақ шино карда рафт. Ва ҳунарманд дарк кард, ки ҳунаре, ки ӯ дорад, ин боигарии ҳаққонии ӯ мебошад, ки ҳамеша бо ӯст.

таҳия: Ш. ЭШОНОВА, “ҶТ”