Баъд аз муборизаҳои тулонии фарзандони фарзонааш миллати тоҷик соҳиби Истиқлолият гардид. Истиқлолияти давлатӣ. Истиқлолияти миллӣ. Истиқлолияте, ки орзӯи ҳамешагии ҳар миллати озодааст ва бе доштани он ҳама гуна дастоварди сиёсӣ, иқтисодиву иҷтимоӣ ларзон ва нопойдор хоҳад буд.

Тоҷикистон дар 25 соли соҳибистиқлолӣ бо 51 созмони байналмилалӣ ва муассисаҳои молии ҷаҳонӣ ҳамкориҳои худро ба роҳ монду бо 126 давлати дунё робитаҳои дипломатӣ барқарор кард. Тоҷикистон аз манофеъ ва арзишҳои миллӣ дифоъ мекунад ва дар масоили ҷаҳонӣ назари хос матраҳ месозад ва пешниҳодҳои мушаххаси худро дар бораи ҳалли ин ё он масъала ба миён мегузорад. Имрӯз ҳеҷ гуна тасмимгириҳои дастаҷамъиро дар минтақа бе ҳузури фаъоли Тоҷикистон наметавон тасаввур кард. Кишвари мо бо аксар мамолики олам робитаи дӯстӣ дорад ва ҳамкории худро бар асоси манофеи миллӣ ва ҳифзи равобити ҳамсоядорӣ ба роҳ мемонад. Бояд гуфт, ки ҷаҳониён имрӯз аз баракати истиқлол миллатеро бо номи тоҷик ва кишвареро бо номи Тоҷикистон мешиносанд.

Тоҷикистон аз сарзамини нимавайрон, кишвари ҷангзада ва буҳрони марговари иқтисодӣ ва амниятиву сиёсии солҳои навадуми қарни бистум имрӯз бо вуҷуди буҳронҳои иқтисодиву иҷтимоӣ ва сиёсии ҷаҳонӣ ба як кишвари аз нигоҳи иқтисодӣ рушдёбанда табдил шуд. Аммо ҳифзи Истиқлолият ва дастовардҳои ваҳдату ҳамдилӣ аз назари донишмандон кори анҷомшуда нест, балки ҳаррӯза бояд мавриди таваҷҷуҳ бошад. Зеро дар сурати ғафлат, таҳдидҳои зиёде дар минтақа ва ҷаҳон вуҷуд доранд, ки метавонанд дастовардҳои моро халалдор созанд. Муҳимтарини онҳо таҳдиди амниятист. Аз назари таҳлилгарон дар шароити имрӯза вазифаи олимону муҳаққиқон аз он иборат аст, ки ин хатарҳоро мавриди омӯзиш қарор дода, ба ҳар яке аз онҳо ҷавобҳои мушаххас диҳанд. Вақти он расидааст ба масоили ҳассосе. ки тахдиди воқеӣ барои ояндаи сарзамин ва ҳувиятамон аст, таваҷҷуҳ кунем.

Ҷашни Истиқлолият, дар ҳақиқат нигини ҳамаи ҷашнҳост. Истиқлолият ба мо имкон медиҳад, ки масири сарнавишти худро худ муайян кунем, вобастаи касе набошем ва худ тасмим бигирем, ки бо кадом кишвар чӣ гуна робитае барқарор созем. Вале, дар баробари ин, мутаассифона, маъно ва мафҳуми истиқлол ҳанӯз дар афкори баъзе ҳамватанон, бахусус ҷавонон ҷойгоҳи воқеии худро пайдо накардааст. Онҳо ҳама чизро фақат бар рӯи тарозӯи иқтисод ва моддиёт гузошта, арзиш ва аҳамияти Истиқлолро камранг ҷилва медиҳанд. Оё мумкин аст, ки чунин неъмати бузурге бо номи Истиқлолро таҳти сояи мушкилоти ҷории зиндагӣ қарор диҳем?!
Чун ҷавононро ояндасози миллат ва таҳкимбахши пояҳои истиқлолият унвон кардаанд, ҷавонон низ дар навбати худ бояд ҳамчун фарзандони ҳамин сарзамин, ҳамеша Истиқлолият - ин арзшии гаронмояи халқамонро устувору ҷовидона нигоҳ доранд. Бояд коре кунем, то ҷавонони мо барои ҳифзи Истиқлолият ва дастовардҳои он ба ҳама гуна фидокорӣ омода бошанд. Ватан ва озодии онро дӯст доранду фирефтаи таблиғоти бадхоҳони дохилӣ ва хориҷӣ нашаванд.

Донишмандон ва коршиносон тавсия медиҳанд, ки ҷавонони мо бояд бо донишу биниши сиёсии худ роҳи дурусти тарақкиёти мамлкатро дида, санҷида, дониста пайравӣ намоянд. Дар пешрафти иқтисодӣ ва маънавии Тоҷикистон саҳм гузоранд ва аз афтидан ба доми ҳар гуна гурӯҳҳои ифротӣ эҳтиёт кунанд. Бояд коре кунем, ки тафаккури истиқлолхоҳиву ватандӯстӣ дар рӯҳу равони ҳар узви ҷомеа, махсусан ҷавонон реша гирад. Истиқлолият неъмати бузургест ва танҳо ҳамон вақт ба қадри он мерасем, ки агар ҳар кадоми мо ҳамчун шаҳрвандони ин Ватан, сарфи назар аз миллат, нажод ва мазҳаб, худро соҳиби ин марзу бум бидонему барои пойдории он ба ҳама гуна фидокорӣ омода бошем. Табиист, ки ҷавони зираку огоҳ ҳамонест, ки босавод асту пайваста мутолиа мекунад ва аз равандҳои ҷаҳонӣ ақиб намонда, дар ҳар ҳолат манфиатҳои миллӣ ва давлатии худро мешиносад. Бо ҳастии худ амнияту суботи Тоҷикистони ободу озодро аз хатарҳои ҷаҳони муосир ҳифз менамояд.

Таҳлилгарон мегӯянд, ки истиқлолият дар масири такомули худ мушкилоти иқтисодиро ҳамроҳ дорад, ки бояд онро сипарӣ намоем ва ин хоси миллати мо набуда, ҳамаи миллатҳо аз ин пайроҳа гузаштаанд ва ё дар ҳоли гузариш ҳастанд. Чунин мушкилот қариб дар ҳама кишварҳои тозаистиқлол вуҷуд дорад.

Агар ба саҳифаҳои таърих назар афканем мебинем, ки миллати тоҷик ҳамчун як миллати давлатдору тамаддунофар дар давраҳои гуногуни мавҷудияти худ рӯҳи истиқлолхоҳӣ дошта, дар рӯ ба рӯи тохтутозҳои аҷнабиён ва носозгориҳои бешумори замон ваҳдат ва арзишҳои худро ҳифз мекард ва ба наслҳои баъдӣ ба мерос мегузошт.

Пӯшида нест, ки даҳаи аввали истиқлолият асосан дар роҳи ба эътидол овардани вазъият ва таҳкими пояҳои давлатдорӣ сарф шуд. Акнун бо гузаштан аз ин марҳила, ки марҳилаи аввали пас аз истиқлол буд, Ҳукумати Тоҷикистон дарҳои худро ба рӯи ҳамаи кишварҳо боз кардааст ва дар ин «сиёсати дарҳои боз» кишвар ё минтақаи мамнӯе вуҷуд надорад. Имрӯзҳо мо самараи чунин робитаи гуногунсамту гуногунҷабҳаро дар арсаҳои мухталиф мебинем ва кишварҳои минтақа мантиқи сиёсати хориҷии Тоҷикистонро эътироф мекунанд ва ҳатто қобили пайравӣ медонанд. Зеро ин сиёсат боис шуд, то кишвари мо на танҳо мавқеи худро қавитар созад, балки бо ёфтани равиши хоси дипломатия дар ҳалли масоили минтақаӣ ва ҷаҳон ҳам фаъолона иштирок намояд, ки хоси кишварҳои дар ҳоли рушд ва тақозои насли даврони истиқлол аст.

Бо нигоҳи воқеъбинона ба созандагиҳо ва бунёдкориҳои имрӯз дармеёбем, ки дар ҳақиқат тайи солҳои соҳибистиқлолӣ қадамҳои бузурге дар роҳи пешрафту шукуфоии кишвар гузошта шудааст. Дар ин 25 сол тарҳҳои бузурге ба марҳилаи иҷро расидаанд, ки дар замони Иттиҳоди Шӯравӣ касе дар бораашон фикр намекард ва ё солҳо рӯи коғаз мехобиданд. Пас, хуб мешуд, ки бо шукргузорӣ аз истиқлолият ва тамомияти арзии кишварамон барои ободии бештари он бикӯшем ва рӯҳияи истиқлолдӯстиро дар афкори ҷомеа, махсусан ҷавонон тақвият диҳем.

Воқеан ҳам Истиқлолият беназиртарин дастоварди миллати тоҷик аст. Ҳифзи ин дастоварди миллӣ вазифаи ҳар як тоҷику тоҷикистонист.

Зафар ҚАЮМ