Дӯстони ҷавони ман, ҳомиёни марзу буми кишвар! Қабл аз ҳама шуморо бо он ки соли равон бо ташаббуси Пешвои миллат, Президенти мамлакат, Сарфармондеҳи Олии Қувваҳои Мусаллаҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон “Соли ҷавонон” эълон шудааст, самимона табрику таҳният мегуям. Шумо ҷавонони саодатманди давронед, ки дастовардҳои Истиқлолият, ҳувияту муқаддасоти миллӣ, сулҳу осоиштагӣ, якпорчагии марзу буми кишварро муҳофизат менамоед. Албатта, соли равон беҳуда “Соли ҷавонон” эълон нашудааст. Пешвои миллат бо ин тадбир умеду ормонҳои худро нисбат ба ояндаи ин миллату ин Ватан иброз намудаанд ва тавре, ки аз суҳбату баромадҳояшон ба назар мерасад, ҳамеша илм омӯхтану аз фарҳангу тамаддуни башарӣ огоҳ будани ҷавонону насли наврасро яке аз омилҳои муҳимтарини рушди ҷомеа ва ояндаи дурахшони кишвари азизамон арзёбӣ мекунанд.

“Соли ҷавонон” эълон шудани соли равон ин пеш аз ҳама, тадбири неку хирадмандонаест, ки барои баланд бардоштани донишу маърифат ва фарҳангу ахлоқи ҷавонон ҳамчун нерӯи ояндасози ҷомеа андешида шудааст. Пешвои муаззами миллат дар симои шумо – ҷавонон ояндаи неку дурахшон, ҷавонии шоиставу арзандаи ин миллати кӯҳанбунёд, ворисони сазовори фарҳангу тамаддуни башарсози ниёгонамон, насли баномусу бошараф, соҳиби ифтихору худшиносии миллӣ, дорои ахлоқу маънавиёти баланду намунавиро дидан мехоҳанд. Шуморо шарафи бузург насиб гаштааст, ки зимни ҳифзи марзу буми Ватан ду сол дар мактаби ҷавонмардиву диловарӣ обутоб ёфта, ҳамчун мардони комил ба назди пайвандонатон бармегардед. Ин мактаби бузург шуморо дар оянда ба ҳама мушкилоти зиндагӣ тобовар намуда, барои ташаккулу омода шудани шумо ҳамчун шахс, ҳамчун шавҳар ва сарвари оила, ҳамчун падар ва тарбиятгари фарзандон, ҳамчун фарди худогоҳу масъулиятшиноси ҷомеа мусоидат мекунад. Аз ин рӯ, шуморо мебояд, ки ду соли адои хизмати Модар-Ватан, яъне мактаби ҷасорату мардонагиро баҳри обутоби руҳиву ҷисмонии худ пурсамар истифода баред. Ҷавонӣ баҳори зиндагонист ва дар ин аҳди тиллоии умр кас ҳамчун инсон ташаккул меёбад, шахсияташ муайян мегардад.

Мо – калонсолон, аз таҷрибаи рӯзгори худ дарёфтаем, ки дар радифи қобилияти ҷисмонӣ қобилияти зеҳнии инсон низ дар аҳди ҷавонӣ пуртавону неруманд аст ва он бо гузашти айём сусттару заифтар мегардад. Аз ин рӯ, даврони омӯхтану дониш андухтан, ҳамчун шахс комил гаштан ва пойдевори обрӯву эътибор, шарафу ҳувият, касбу ҳунар ва ризқу баракати рӯзгори худро мустаҳкам намудан маҳз айёми ҷавонист.

Ҷавонӣ хеле зуду ноаён мегузарад ва агар дар ин аҳд ғофилу бехабар монед, рӯзҳоро ба беҷогардиву ҳарзагӯӣ гузаронед, вақтро беҳуда сарф кунед, пас бой медиҳед ва дар айёми калонсоливу пирӣ аз умри барҳадар гузашта ҳатман ба азобу уқубат гирифтор мешавед. Амир Хусрави Деҳлавӣ мефармояд:

Ҳама зеби мард аз ҷавонӣ бувад,
Чу он нест, кай зиндагонӣ бувад?!

Бо меҳнатдӯстиву саъю талош, бо ғанимат донистани вақт ва кӯшишу ғайрати ҷавонӣ кас худро ба камолоти мардӣ расонда, дар ҷомеа соҳиби обрӯву эҳтиром мегардад. Муҳим он аст, ки кас моҳияти ҷавониву имкониятҳои ҷисмониву зеҳнии ин айёми тақдирсозро дар вақташ эҳсос кунаду роҳи худро дуруст интихоб намояд ва бо ақлу тадбир бинои ояндаи умри худро устувору боэътимод бунёд созад. Ба ин маънӣ дар урфият ҳикмате ҳаст: “Эй кош, ҷавонӣ медонист ва эй кош, пирӣ метавонист”.

Дониш ва касбу ҳунаре, ки кас дар ҷавонӣ меомӯзаду ёд мегирад, чун калиди мушкилкушое дар рӯзгори душвор, дар ҳалли масъалаҳои муҳими зиндагӣ ба кор меояд ва инсонро ба қуллаҳои мурод мерасонад. Бепарвоиву фориғболӣ дар айёми ҷавониву нерӯмандӣ дар аҳди пириву калонсолӣ пушаймониву ҳасрат ба бор меорад.

Дӯстони ҷавони ман! Умри ҷавониву қуввату тавони онро беҳуда сарф накунед. Ҳоло, ки ғайрату имкон доред, ҳунар омӯзеду донишу маърифати худро афзун созед, фарҳангу ахлоқи ҳамидаи худро баланд бардоред ва ба ин васила худро ҳамчун шахсияти комил барои зиндагии сазовори инсонӣ, барои шарафу обрӯ ва соҳиби эҳтирому нангу номус будан омода созед.

Дарахти умри инсон агар дар ҷавонӣ аз обу хоки меҳнатдӯстиву садоқат, донишу маърифат, ҷавонмардиву футувват, хоксориву фурӯтанӣ, некиву хайрхоҳӣ, ҳиммату саховатпешагӣ, дӯстиву рафоқат, хушгуфториву меҳру шафқат ва волотарин фазилатҳои инсонӣ ғизо гирифта бошад, хеле хуб нашъунамо ёфта, самару меваи он ифтихору шараф, обрӯву эҳтиром ва некномиву ҷовидонагии номи ӯ хоҳад буд.

Бузургӣ ва некномии шумо дар дасти худи шумост. Аз ин рӯ, даврони ҷавониро ғанимат шумореду кӯшиш кунед, ки бо донишу фарҳанг, хислатҳои неку, ахлоқи ҳамида инсони комил шавед. Дӯстиву бародарӣ неъмати бебаҳои умр аст, ки агар дар ҷавонӣ пояи устувор пайдо кунад, ба умру рӯзгори инсон файзу баракати зиёд меоварад.

Бо ҳамсолону ҳамхизматони худ ёру бародар шавед, навдаъватшудагонро ғамхорӣ кунед. Неъмати дӯстӣ ва шафқату меҳрубонӣ ба якдигар душвориҳои хизмати ҳарбиро ба маротиб сабуктар месозаду шаъну шарафи шуморо афзун мегардонад. Аз ин рӯ, ҷавонмард бошеду ҳусни ҷавониатонро бо некиву хайрхоҳӣ зеботар гардонед.

Дӯстони ҷавони ман! Мард бошед! Бо мардиву мардонагӣ “Соли ҷавонон”-ро ҳусну шукӯҳи бештаре бахшед. Аз ёд набаред, ки сулҳу ваҳдати миллӣ ба осониву ройгон ба даст наомадааст. Заҳмату талошҳои асосгузори ин неъмати бебаҳо, Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро ҳамеша посу гиромӣ доред. Дар ҳифзу пойдории сулҳу ваҳдати миллӣ, оромиву осоиштагии кишвар ҷонфидову устувор бимонед. Пеш аз ҳама, худ парешониву ноиттифоқӣ, зӯриву калонсолориро аз байн бибаред ва намунаи ибрати ҳамсолону ояндагони худ бошед. Омӯхтани донишу маърифат, баланд бардоштани сатҳи фарҳанги иҷтимоиву сиёсӣ шуморо шаҳрвандони боифтихору сазовори ҷомеаи Тоҷикистон мегардонад, ки ба ягон иғвову дасисаи бегонагон, душманони хориҷӣ, ҷудоихоҳону террористон гумроҳу фирефта нахоҳед шуд.

Ба маънии том ҷавонони шоистаи корзор бошед, корзори шарафу номус, корзори худшиносиву ифтихори миллӣ! Рисолати шумо дар ин байтҳои устод Лоиқ равшан ифода гардидааст:

Ман ҷавонам,
Ман ҷавонии замини Тоҷикистонам,
Бори тақдири варо аз бостон то ҷовидон,
Ман ба дӯшам мекашонам.

Ҷавонӣ ин зебоиву озодагӣ, фараҳу нишот, тандурустиву саодатмандӣ, нерӯву ҷаҳду талош, рустану сабзидан, зафару комёбӣ аст ва ҳамаи ин хуррамиву дороиҳоро аҳлоқи ҳамида, донишу фарҳанг ва одобу фаросати баланд боз ҳам комилтару нозанинтар мегардонад.

Мо ҳарчанд, ки чандон пиру доно нестем ва худ ба насиҳат эҳтиёҷ дорем, вале аз таҷрибаи рӯзгори худ, аз шунидаву дидаҳои худ чанд нуктаро бо овардани андарзи ниёгон баён намудем, то дархури ҳаёту фаъолияти ҷавонони саодатманди мо қарор бигирад ва ҳусни рӯзгори эшонро биафзояд.

Бо дуову иродатмандӣ, Ортиқи ҚОДИР, Ҳунарманди халқии Тоҷикистон