Волидони Зарина шахсони одӣ буданд. Зиндагии онҳо миёни мардуми деҳа бад набуд. Барои духтари ягонаашон – Зарина чизеро дареғ намедоштанд ва бо тамоми ҳастӣ гуфтаҳояшро амалӣ мекарданд. Вале ӯ ба ин қаноат накарда, ҳамеша шиква мекард, ки волидонаш ба ӯ кам эътибор медиҳанд, хонаашон писандаш нест, шарм медорад бо ҳамсабақонаш ба хона биёяд, чизе надорад пӯшаду байни дугонаҳо сархам аст ва ғайра. Ҳамеша аз паси муд медавиду ба афту андом ва либоспӯшии дигарон ҳавас мебурд. Бо умеди зебоиву зебопарастӣ саводи кофӣ нагирифту баъди хатми мактаб натавонист ба донишгоҳ қабул шавад. Се – чор сол бекор дар хона монд. Чанд хостгоре омад, оилаашон камбағал аст гуфта, баҳона карду ба ҳамин бешавҳар монд. Чанд вақте буд, ки дугонаҳои даврони мактабӣ якдигарро надида будем ва ҳафтаи гузашта, нохост дар бозор вохӯрдем. Ӯ дар дӯкони чинию косафурӯшӣ ба савдо машғул буд. Баъди салому алейк аз аҳволи якдигар пурсон шудем ва каме нишаста, аз ину он суҳбат кардем. Зарина хеле дигар шудааст. Вале одатҳои пештарааш бо сипарӣ гаштани солҳо ҳамоно дар ӯ боқӣ мондааст. Ҳарчанд, ки синнаш ба ҷое расида бошад ҳам, вале ҳамон гуфторҳои пешина, фикрҳои кӯдакона дар сар ва ҳавасу ҳасудхӯриҳо ба дигарон дар гуфтаҳои ӯ ҳис карда мешуд. Аз зиндагии худаш монда, дигаронро мегуфту рашку ҳасад дарунашро мехӯрд. Худро ба ҳамсояю дугонаҳояш муқоиса мекард. Ба худ маломат мехонду доштаҳояшро паст мезад. Як бор ҳам аз даҳонаш калимаи “шукр” намебаромад. Ҳанӯз дар даврони мактабхонӣ борҳо муаллимону мо – дугонаҳо ба ӯ мегуфтем, ки ин рафтораш хуб нест ва оқибате надорад. Вале ба гуфтаҳоямон гӯш намедод. Имрӯз чун бо ӯ вохӯрда, аз зиндагияш бохабар гаштам, дарк намудам, ки ҳамон ҳаваси беҳуда хӯрдан, аз доштаи худ ношукрӣ кардан, ҳасад бурдану амал накарданаш ӯро ба ҷое набурдааст. Ба 40 даромадаасту дар хонаи падарияш таку танҳо зиндагӣ дорад. Бешавҳару бефарзанд...

Саҳнаи боло нақли модаре ба духтарчаи наздаш нишаста буд, ки ман ҳам онро дар нақлиёт ҳангоми аз пойтахт ба самти ноҳияи Ёвон рафтан шунидам.

Ваааҳ. Чӣ хел зебо! Чаро вай дораду ман надорам? Чаро вай Худодод аст? чаро ман мисли ӯ нестам? Чаро ман бояд аз вай кам дошта бошам? Кош ман ҳам медоштам... Инҳо андешаҳое ҳастанд, ки ҳамарӯза дар сари мо чарх мезананд. Андешаҳое ҳастанд, ки таркиб ёфтаанд аз бухлу кина ва рашку адоват. Андешаҳое ҳастанд, ки пурғараз ва раҳсипоркунанда сӯйи бадгумонию бадрафторӣ. Ҳар соату ҳар дақиқа бо дидани касеву чизе, ки аз доштаҳои худамон онро пурарзиш меҳисобем, ин гуна андешаҳо ба фикрамон меояд. Агар ин гуфтаҳоро ҳаваси орӣ аз ҳасад ном барем, иштибоҳ мекунем. Шояд аз назари аввал ин суханон бароямон хеле беаҳамият намоянд. Зеро ноогоҳ аз онем, ки ин гуфтаҳо моро ба куҷо мебаранд.

Воқеан, ҳаваси касеро хӯрдану аз доштаҳои худ сарфи назар кардану ношукр будан инсони ноогоҳро ба пастиҳо мерасонад. Нафаре барои ба даст овардани молу пул ғоратгарӣ пеша мекунад, аммо аз нодиртарин дороӣ – озодӣ маҳрум мегардад. Каси дигар мехоҳад соҳиби манзили хуштарҳ гардад, аммо кулбаи пур аз хушбахтии худро аз даст медиҳад...

Пас, моро мебояд танҳо шефтаи зебоиҳо ва шукргузори дороиҳои худ бошем. Онҳоро қадр намоем, ба доштанашон қаноат созему аз буданашон ифтихор кунем. Агар ҳар яке аз мо ба ҷойи ҳасад бурдан ба молу ашёи касе, эътимод ба худро пеша кунему ба худ бигӯем, ки доштаҳои ман аз ҳама зиёд аст ва маро эҳтиёҷе ба ҳаваси моли касеро хӯрдан нест, мутмаин бошед, ки ин хислату одати баду тамаъҷӯӣ моро тарк хоҳад кард.