Субҳ дамиду мисли ҳарвақта пас аз наҳорӣ ва омода шудан, роҳ пеш гирифтам ҷониби кор. Чун фасли зимистон аст, боду ҳаво сард мебошад.

Сабаб аз ёдовар шудани вазъи ҳаво воқеаест, ки дар роҳ бо он мувоҷҷеҳ шудам. Дар роҳи хона то ҷои кор чашмам ба марде афтод, ки дар наздикии “Боғи ҳайвонот” нишаста гадоӣ мекард.
Ҳолати он мард бароям аҷиб буд. Зеро ӯ ба монанди дигар ҷӯгиҳои атроф набуд. Дар фасли зимистон бо пойҳои бараҳна менишаст. Ҷолибият боз дар он буд, ки ӯ аз дигар ҷӯгиҳое, ки бо либосҳои ба худ хос зиёдтар таваҷҷуҳи мардуми роҳгузарро ба худ ҷалб мекард...


Боиси таассуф аст, ки торафт ин гуна ашхос роҳҳои нави мардумфиребиро ба худ касб карда, кӯшиш мекунанд, то бо кадом роҳу воситае набошад, роҳгузаронро ба ҷониби худ ҷалб созанд. Дар аввал талбандагии “кӯдакон”, “занон”, баъди он “маъюбону пиронсолон” ва ҳоло “пойбараҳнагон” дар фасли сармо ба қавле “мӯд” шудааст. Ин аст, роҳҳои мардумфиребии ин гуна ашхос. Аҷибаш дар он буд, ки он мард кори хосеро анҷом намедод, танҳо ҳолати ӯ боис мегашт, то ба вай бештар таваҷҷуҳ карда шавад. Ҳар нафаре, ки аз пеши ӯ мегузашт, хам шуда, ба пешаш аз 1 то 5 сомонӣ мегузошт. Ӯ худро тавре нишон медод, ки бо диданаш нафаре, ки ҳатто ба талбандаҳо ҳам нигоҳ намекунад, ба вай раҳмаш омада, ёрии худро мерасонд.

То ҷое назора кардам, ягон мушкиле дар ӯ надидам. Аммо намедонам, чаро чунин мардум даст ба корҳое мезананд, ки боиси нанги ҷомеа аст. Дар ҳоле ки ӯ метавонад, бо каме талошу машаққат ризқу рӯзии хешро бо роҳи ҳалол пайдо кунад.

Дар асл шояд шароити зиндагии баъзе аз талбандаҳо (албатта на ҳамаашон) аз зиндагии мардуми одии кишвар даҳҳо ё садҳо маротиба беҳтар бошад. Аммо сабаб дар чист, ки ин нангро ба худ ҳамчун пеша интихоб кардаанд ва мехоҳанд танҳо ба воситаи он маблағ ба даст оваранд? Ҳарчанд вазъи иқтисодиву иҷтимоии мамлакат торафт дар ҳоли инкишоф аст, вале сафи ин гуна мардуми муфтхӯр низ рӯз аз рӯз зиёд шуда, он ба мавзӯи доғи рӯз табдил ёфта истодааст.

Бинобар ин, бояд ҳарчи зудтар пеши роҳи ин гуна мардумфиребиҳоро гирифт, то ба афкору андешаи наврасону ҷавонон таъсири манфие нарасонад.

Ҳошим РАҲМАТУЛЛОЕВ
“ҶТ”