Инсон дар тӯли зиндагонияш мудом дар ҷустуҷӯи осоиш будааст. Зеро пайваста аз беҳузурӣ ва нороҳатӣ шиква намуда, дар васфи оромишу осоиш достонҳо сурудааст. Ин ҷустуҷӯву ковишҳо осоиштагиро ба маҳбубе табдил дода, ки расидан ба васлаш мушкил гаштааст...

Вале барои онҳое, ки дар паи дарёфти ҳақу ҳақиқатанд, беҳузурӣ ва адами осоиш монеа буда наметавонад. Чаро ки онҳо дар пушти ҳар нороҳатӣ ва парешоният муждае аз умеду офият мегиранд ва ҳодисаҳоро бо маъюсӣ не, бо чеҳраҳои хандон истиқбол менамоянд.

Барои инсон, ки ҳисси бовар доштан ё бовар кардан дар фитраш ниҳода шудааст, имон ва умед шарти аввали осоиштагист. Чунонки аз як нафари бевиҷдон ва маҳрум аз ҳисси хайрхоҳӣ осоишро интизор доштан муҳол аст, ҳамчунон парешониву беҳузурии нафареро, ки ба оянда хушбин асту бо умед менигарад ва барои расидан ба фардои дурахшон дар қалбаш зебоиҳои ҷаннатмисол дорад, тасаввур намудан хатост.

Ба ибораи дигар, ҳузур ва осоиштагӣ пеш аз ҳама дар қалби ҳар як фарди ҷамъият мавҷуд аст. Онро чи гуна ба берун акс медиҳад, ба худи ӯ вобаста. Яъне, ҳузур ва осоиш аввал аз худи шахс шуруъ мешавад, баъд дар оила, ки ба масобаи як ҷамъияти хурдест, шакл мегирад ва ниҳоят ба тамоми бахшҳои ҷамъият мегузарад. Аз ин рӯ, агар мо фаро расидани накуӣ, зебоӣ ва умеду осоишро чашмдор бошем, пас бояд дар ёд дошт, ки корро аз фард оғоз кардан лозим аст. Зеро чунонки таркиби оиларо фард ташкил медиҳад, рукну бахшҳои ҷамъият низ аз афрод иборат аст. Ва ҷамъияте, ки порчаҳои он аз ҷурму ҷиноят мураттаб бошад, аз вай ягон некӣ, умед, ва саодатро чашмдор будан имкон надорад. Баракс тамоми накуиву саодатро дар атрофи онҳое метавон дид, ки худпарастиро мағлуб намуда, ба камоли зеҳниву руҳӣ расидаанд. Ҳамзамон, фарде, ки ба чунин як рукни ҷиддии ҷамъият мубаддал мешавад, ҳам дар оила ва ҳам дар ҷомеа шарафманд аст.

Ҳамин тавр, оилаҳое, ки аз чунин афрод ташаккул ёфтаанд, дар онҳо ҳам осори ҳурмату эҳтиром ва ҳам шафқату меҳрубониро метавон мушоҳида кард. Ҳамин аст, ки дар чунин оилаҳо бо мурури замон ва вазиши боди мухолиф на ин ки рахна пайдо мешавад, балки ҳар ҳодисаи пешомада онҳоро (афроди оиларо) боз ҳам даври якдигар муттаҳиду якдилтар мегардонад. Чунин як оила, албатта, барои абадияту ояндаи миллат ҳам кӯмак мерасонад, зеро ки як рукни он ба ҳисоб меравад. Вале дар сурати тахриб шудани ин қоида миллат зарар мебинад ва мавҷудияташ зери хатар қарор мегирад. Чунки миллате, ки аввалтар аз ҳам дар оила мавҷуд набошад, ба завол маҳкум аст.

Зимнан, мутафаккирон ва файласуфони Шарқу Ғарб ба монанди Абдураҳмони Ҷомӣ (“Искандарнома”), Томас Мор (“Утопия”), Абунасри Форобӣ (“Мадинатулфазила”) ва ғ. дар ҷустуҷӯи чунин ҷомеаи осоишта будаанд. Ва мо наслҳои ҷомеа барои суроғ ва ёфтани ин идеал, ки асрҳо боз чашмдораш ҳастем, тамоми тадбиру чораҳоеро, ки барои расидан ба он васила мешаванд, аз назар гузаронем. Зеро худи ҷомеаи осишта идеал ва ҳадафи олиест, ки барояш мешавад талош кард.

 Башир УСМОН, “ҶТ”