Якшанбе буд. Барои гирифтани либосҳои тирамоҳӣ аз хона берун шуда, роҳ пеш гирифтам самти бозор. Дар бозор ҳама ба кори худ овора буд. Бозор пур аз одам. Дар як гӯша савдогарон ба фурӯхтани меваю маҳсулоти хӯрока ва дар дигар тараф ба фурӯхтани лавозимоти пӯшока машғул буданд. Он ҷо ҳама намуди маҳсулоту лавозимот ба чашм мерасид. Ҳар тараф одамон машғули тамошо ва харид буданд.

Аз сабаби он ки ба фарорасии фасли зимистон камтар аз як моҳи дигар боқӣ мондааст, ҳама дар ҳоли харидории лавозимоти зимис-тона буданд. Пирамарде барои худ пойафзол, донишҷӯе либос ва ҳамин гуна савдо дар ҷӯшу хурӯш буд. Дар бозори ба он бузургӣ танҳо сухани монандеро, ки мешунидам, ин суолҳои “Чанд сомонӣ аст?” ва “Арзон намешавад?” гуфта пурсидани муштариён аз савдогарон буд. Бисёре аз муштариён ҳангоми фаҳмидани нархи маҳсулот аз харидории он даст мекашиданд ва роҳи худро идома медоданд.

Аз ҳама саҳнаи аҷиб бароям дар ин рӯз гуфтугӯи яке аз муштариёне, ки мехост пойафзол харидорӣ кунад, бо фурӯшанда буд. Вақте барои харидани пойафзол ба яке аз дӯконҳои бозор дохил шудам, зане бо фурӯшанда гуфтугӯ дошт. Мавзӯи баҳси онҳо низ ба монанди дигар гӯшаҳои бозор гаронии нархҳо буд.

Дар бари зан як писару як духтар истода буданд. Ҳарду тақрибан хонандаи мактаб ба назар мерасиданд, ки модар барои зимистон ба онҳо пойафзоли зимистона гирифтан мехост.

Модар хост, чизеро гирад, ки табъи дили фарзандон бошад. Бинобар ин, фарзандон ба хоҳиши худ пойафзолҳои мувофиқ ба дилашонро гирифтанд. Хуллас, вақти он расид, то маблағро супоранд ва он пойафзолҳоро бо худ баранд. Он зан аз фурӯшанда бо як лаҳни ширин пурсид:

- Ин ду пойафзол чанд сомонӣ аст, писарам?

- Ҳардуяш 300 сомонӣ мешавад, - гуфт савдогар.

Баъд аз он савдо болои он ду пойафзол оғоз шуд. Муштарӣ мегуфт, ки каме арзон кун, фурӯшанда бошад, дар ҷавоб ба монанди дигар савдогарони бозор ба таърифу тавсифи бори худ шуруъ кард:

“Ин пойафзол моли Хитой нест. Ин аз Туркия аст. Бисёр ҳам сифати хуб дорад. Ба барфу борон мутобиқ аст. Бинобар ин, нархаш гаронтар аст”.

Хуллас, фурӯшанда ба нархи 280 сомонӣ розӣ шуд. Аммо он зан дар дасташ ҳамагӣ 280 сомонӣ дошт, ки ба гуфтаи худаш, ӯ ва фарзандонаш аз шаҳри Ваҳдат омада будаанд ва агар он пойафзолҳоро бо ин нарх гирад, барои то макони зисти худ баргаштан, маблағ надош-танд. Модар аз савдогар хост, то ҳадди ақал ҳардуи онро бо қиммати 260 сомонӣ диҳад, то ӯ бо 20 сомонии боқимонда тавонад, ба шаҳри Ваҳдат баргардад. Вале вақте дид, ки ин ҳама кӯшишҳояш беҳуда аст, пойафзолҳоро дар ҷояш гузошт ва аз мағоза берун омад. Вақти рафтан чеҳраи маъюсонаи фарзандони он зан бисёр аламовар буд. Дунёи кӯдаконаи онҳо гӯё аз байн рафт. Ҳарчанд онҳо хурд буданду бо гузашти чанде ин воқеаро фаромӯш мекунанд, аммо барои чанд соат ё чанд рӯзе бошад ҳам, болои онҳо таъсир хоҳад гузошт.

Воқеан, имрӯз нархи маҳсулот дар бозорҳо хеле баланд аст ва дар баробари ин бисёре аз савдогарон танҳо дар фикри бо кадом роҳ бештар фоида ба даст овардан мебошанд. Онҳо дар мавриди орзу ё хоҳиши кӯдаконаи як наврас шояд фикр ҳам намекунанд.

Ҳошим РАҲМАТУЛЛОЕВ, "ҶТ"