Дар ҷомеаи имрӯза яке аз мушкилоти асосӣ барои ҷавонон ёфтани ҷойи кор аст. Хеле хуб аст, ки имрӯзҳо дар ҳалли ин масъала баробари корхонаҳо инчунин сомонаҳои интер-нетӣ мусоидат мекунанд. Аммо на ба қадри зарурӣ ва дар баъзе ҳолат баръакси ҷои кор ёфтан, мушкили дигаре пеши рӯ меорад...

Шомгоҳӣ ҳангоме ки бо хоҳарчаам дар берун сайру гашт мекардем, бо ҳолати аҷибе рӯ ба рӯ шудем. Вақте ба суолҳои печ дар печи хоҳарам пусох медодам, ӯ ногаҳон ба ҷонибе нигариста, гуфт, ки дар он ҷо ҷавондухтаре гиря дорад. “Биё, наздаш рафта аз ҳолаш пурсон мешавем, ки барои чӣ мегиряд. Зеро дар чунин ҳолатҳо бояд дастгирӣ ҳамдигар бошем”.

Мо ҳарду ҳамроҳ назди он духтар рафтем. Аввал салом додам. Духтарак бо як тарзи аҷиб ба сӯямон нигаристу гиряаш бис-ёртар шуд. Вақте аз ӯ пурсон гардидам, ки барои чӣ гиря мекунед, гуфт:

“Апаҷон, ман донишҷӯй мебошаму дар хобгоҳ зиндагӣ мекунам. Имсол дар таътил ба деҳа нарафтам ва пеши худ мақсад гузоштам, ки дар шаҳр меистаму ягон кор пайдо мекунам. Аз ин боис дар сомонаи “Somon.tj” ба ҳайси котиба дархости кор додам. Пас аз як ҳафта нафаре ба ман занг зад, ки шуморо дар як коргоҳ ба кор қабул мекунем. Аз хурсандӣ боли парвоз баровардам. Баъд аз чанд лаҳзае занг заданду гуфтанд, ки дар маҳаллаи Қарияи боло як мошин меояд. Шумо дар истгоҳ интизор бошед, он шахс шуморо ба корхона мебарад. Ман ҳам розӣ шудаму пас аз чанд лаҳза сабук-рави мавриди назар омад. Ба мошин наздик шуда, аз ронанда суол кардам, ки “шумо маро ба корхона мебаред?”. Ӯ бошад, дар посух гуфт, “кадом корхона?”. Ман ҳайрон шуда гуфтам, “магар шуморо барои маро ба кор қабул кардан, равон накарданд?”. Ӯ гуфт: “Бале. Аммо ман шуморо ба ягон корхона намебарам. Ҳамроҳи ман кор мекунед ва дар як ҳафта ду бор ба шаҳри Хуҷанд меравед. Ман шуморо бо иҷорахона таъмин менамоям ва маошатонро ҳар моҳ медиҳам”.

Аз чунин суханҳо дар тааҷҷуб афтодам, ки охир ин чи хел кор бошад. Аввал ният кардам, ки ба мошин мешинам, вале каме фикр кардам ва боз ба ронанда суол додам, ки “Охир ин чӣ гуна кор аст?”. Ронанда хандиду гуфт, “Ҳоло ҳам нафаҳмидӣ, шумо аз ин пас агар возеҳтар гӯям, “арус”-и ман мешавед ва ҳамин гуна кор мекунед. Ман дар як ҳафта танҳо ду бор ба назди шумо меоям”. Пас аз шунидани ин суханаш баданамро ларза гирифт ва посухи дурушташ додам. Ҳар боре, ки ин ҳодиса ба ёдам мезанад, зор - зор мегир-ям. Акнун ба куҷо рафтанамро низ намедонам. Чунки барои кор кардан, ин ҷо истода будам. Ҳайронам аз чунин нафарон, ки ҷои кӯмак инсонҳоро ба роҳи каҷ мебаранд”.

Ростӣ, пас аз шунидани ин ҳодиса ман ҳам тамоман худамро нороҳат ҳис кардам ва нисбати чунин одамон нафратам омад. Оё то ин дараҷа ба ҳоли ҳамдигар раҳм надорем, ки вақте касе муҳтоҷи кор ё ба мушкилоте рӯ ба рӯ мешавад, ҳатман бояд аз ӯ истифода шавад?

Ин гуна рафтор ҳаргиз бахшида нахоҳад шуд. Мо бояд дастгири ҳам бошем, на ин ки якдигарро фиреб диҳему мувоҷеҳи мушкили навбатӣ созем. Агар ҳамдигарро дар лаҳзаҳои муҳиму зарурӣ ёрӣ накунем, пас рисолати инсонии мо зери суол хоҳад рафт.

Саҳоба ШАРИПОВА, “ҶТ”