Бисту панҷ сол муқаддам дар сарзамини бостонии мо рӯйдоди таърихие ба вуҷуд омад, ки он дар тақдири мардуми куҳанбунёди мо таҳаввулоти навро ба миён овард. 9 сентябри соли 1991 дар харитаи сиёсии ҷаҳон боз як кишвари ҷавон – Тоҷикистони соҳибистиқлолу соҳибихтиёр арзи вуҷуд кард ва ин рӯйдоди таърихӣ марҳилаи наву тозаро дар ҳаёти миллати тоҷик оғоз намуд.

Имрӯз мо дар ара¬фаи таҷлили 25-солагии Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон қарор дорем. Истиқлолият волотарин ва пу¬рарзиштарин дастоварди мар¬думи фарҳангиву сулҳхоҳи Тоҷикистон ба ҳисоб мера¬вад. Имрӯз ҳамаи мо шоҳиди онем, ки баъди ин неъмати бебаҳоро ба даст овардан кишвари соҳибистиқлоли мо куллан тағйир ёфт. Хушбахто¬на, имрӯз кишвареро номбар кардан ғайриимкон аст, ки Тоҷикистонро ҳамчун як киш¬вари соҳибистиқлол ва мил¬лати тоҷикро ҳамчун як қавми бузург нашиносад.

Ҳамаи мо аз таърихи гу¬заштаи халқамон хуб бар¬хурдор ҳастем, ки андешаи истиқлолияту соҳибихтиёрӣ, талоши расидан ба давлатдо¬рии мустақили миллӣ дар зеҳни миллати истиқлолхоҳи мо ва фарзандони некному хирад¬манди он дар тӯли садсолаҳо ҷовидон буд. Бо вуҷуди мушки¬лоти сахту сангини солҳои ав¬вали истиқлолият ва ҳодисаву рӯйдодҳои фоҷиабори он дав¬ра мо тавонистем дар такя ба таъриху суннатҳои қадимаи давлатдорӣ ва фарҳангу анъанаҳои пурғановати мил¬латамон ба асосҳои бунё¬ди давлати навин оғоз на¬моем. Имрӯз ҷомеаи ҷаҳон Тоҷикистонро ҳамчун давлати демокративу ҳуқуқбунёд ва дунявӣ эътироф кардаанд. Ба мақоми он арҷ мегузоранд ва ташаббусҳои созандаашро ба хотири ҳаллу фасли масоилу мушкилоти гуногуни сайёра дастгирӣ менамоянд.

Вақте мо доир ба нақши сарнавишти истиқлолият дар ҳаёти ҷомеа ва давлат су¬хан мекунем, бояд масъалаи сарҷамъиву иттиҳоди мил¬лат, ваҳдати миллӣ, инчунин аҳамият ва зарурати ҳифзи ин падидаҳои нодирро ҳеҷ гоҳ аз мадди назар дур нагузо¬рем. Бинобар ин, ба ҷо овар¬дани шукронаи соҳибватанӣ ва ифтихор аз Тоҷикистони соҳибистиқлол қарзи имонии ҳар як кадоми мост ва бояд тамоми кӯшишамонро ба хо¬тири таҳкими ваҳдати миллӣ, сарҷамъии миллат ва ободии имрӯзу фардои кишварамон сафарбар кунем. Ҳамзамон нагузорем, ки андешаҳои бегонапарастӣ, ифротгароиву таасубу тахрибкорӣ ба тафак¬кури мардуми мо, бахусус на¬врасону ҷавонон нуфуз пайдо кунанд. Зеро сарҷамъии мил¬лат, сулҳу ваҳдат ва суботи сиёсиву иҷтимоӣ аз ҷумлаи шоҳсутунҳои асосии истиқлол, сарчашмаи бахту иқболи мардум ва кафолати рушди устувори давлати тоҷикон мебошанд. Пешравии миллат ва иқтидори давлат ба пой¬дориву устувории сулҳу субот ва ҳамдигарфаҳмиву ваҳдати миллӣ вобаста аст ва эҳсоси ҳамин арзишҳо миллати бо-стонии моро дар раванди рӯйдодҳои фоҷиабори ибти¬дои давраи соҳибистиқлолӣ аз парокандагиву пошхӯрӣ эмин нигоҳ дошт.

Наврӯз ДАВЛАТОВ,
донишҷӯи ДМТ