Варзиш қисми муҳими фарҳанги умумибашарӣ ва қосиди сулҳу амонӣ буда, ба таҳкими саломатӣ ва инкишофи қобилияти ҷисмониву маънавии инсон, хусусан ҷавонон мусоидат мекунад.

ЭМОМАЛӢ РАҲМОН

Боиси шукргузориву фараҳмандист, ки бо талошҳои Сарвари муаззами кишвар, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва сулҳу суботи бебозгашт дар қатори дигар соҳаҳои ҳаёти кишвар дар самти варзишу тарбияи ҷисмонӣ, ки самти муҳими сиёсати иҷтимоии давлат ва дар ин замина самти афзалиятнок ба шумор меравад, бахусус солҳои охир дигаргуниҳои азим ба вуқуъ омаданд.

Бесабаб нест, ки дар қатори дигар масъалаҳо дар Паёми имсолаашон Роҳбари давлат ба соҳаи варзиш таваҷҷуҳи махсус зоҳир намуда, дастоварду камбудиҳои мавҷударо дар ин самт як ба як бо далелу ракамҳо таҳлил намуда, дурнамои соҳаро бо вазифагузориҳои мушаххас дар назди масъулон пешбинӣ намуданд. Дар Паёмашон Сарвари давлат таъкид доштанд, ки дар ин самт боз ҳам иҷрои тадбирҳои зиёди дигар - афзун намудани варзишгарони касбӣ, ҷалби бештари сокинон, бахусус насли наврас ба варзиш, оммавигардонии варзиш миёни сокинон ва дар ин замина тарбияи насли солим аз вазифаҳои муҳим маҳсуб меёбанд. Сарвари хирадманди давлат тандурустии ҷавононро тандурустии миллат номида, ба варзиш ва обутоби ҷисмонӣ ҷалб намудани ҷавонон, тануманду солими қавируҳ ба камол расондани онҳоро вазифаи муҳим ҷомеа меҳисобанд ва ҳадафи асосии сиёсати пешгирифтаи Президенти кишвар дар самти тарбияи ҷисмонӣ ин пеш аз ҳама, ташаккули тарзи ҳаёти солими насли ҷавони кишвар мебошад.

Бешубҳа, саломатии ҷамъият ба саломатии ҷомеаи вай вобаста аст. Бе саломатӣ ягон корро пеш бурдан мумкин нест. Имрўз рушд ва пешрафти ҷаҳони муосир ба ду ҷанбаи асосӣ, яке ба илму техника ва технология, дигаре ба солимии афроди ҷомеа сахт марбут аст. Рушди техника ва технология бе ҷисман солим ташаккул ёфтани афрод амалӣ нахоҳад шуд. Чи тавре ки дар ҳадиси пайғамбар омадааст: «Бештари мардум дар бораи ду неъмат мағбуданд: «Саломатӣ ва фароғат». Воқеан, дар тамоми синну сол ин ду неъмат зарур аст, бандагонаш набояд фаромўш кунанд, ки ҳар як фарди солимақли ҷомеа бояд саломатии худро нигоҳ дорад. Дар вокеъ, шахс тавоноии ҷисмониашро бо хирад пайваста, ҳамеша соҳиби обрўву эҳтиром мегардад, ки намунаи пайравист. Ин нуқта дар эҷодиёти гузаштагони бузурги мо ба такрор таъкид шудаааст. Оре, миллате, ки варзишист, миллати солим аст. Ба ибораи дигар, саломатӣ барои инсон ва ҷомеа беҳтарин неъмат ба шумор меравад. Ба ақидаи Зардушт, «Тани солиму ақли солим кори солимро анҷом медиҳад».

Дар хусуси варзиш Сарвари муаззами давлат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон андарзи пурмўҳтавое доранд: «Масъалаи дигаре, ки ба андешаи мо дар зиндагии ҷавонон ва умуман дар ҳаёти ҷомеа нақши муҳим бозида, боиси пешгирии нашъамандӣ ва дигар амалҳои ношоиста шуда метавонад, инкишофи варзиш аст. Мегўянд, ки «рўҳи солим дар ҷисми солим буда метавонад». Агар мо бо корбасти ҳамин ҳикмат варзишро дар байни ҷавонон ривоҷ диҳем, фикр мекунам, ки ба манфиати ҷомеа ва тандурустии аъзоёни он кори бузургеро анҷом дода тавонем. Дар вокеъ, агар тарзи ҳаёти солим ба ҳар хонадон наздик бошад, бешубҳа ҷавонони мо аз он ҳама амалҳои ношоям парҳез менамоянд, худдорӣ аз амалҳои зишт ҷавононро сарбаланд ва накўном мегардонад». Таъкидҳои боло моро водор месозанд, ки ташаккули ҷисмонии насли наврасро баланд бардошта, аз анъанаҳои неки миллии тарбияи ҷисмонии худ онҳоро бархурдор намоем ва ба он арҷ гузорем. Яъне моро зарур аст, ки вобаста ба талаботи замон роҳҳои боз ҳам самарабахши тарбияи ҷисмониро дар ҷомеа ҷустуҷў намоем.

Тавре зикр кардем, давраи истиқлолият ба ҳалқи тоҷик тамоми шароитҳоро барои тараққӣ додани тарбияи ҷисмонӣ ва варзиш муҳайё намуд ва тавре ҳамарўза шоҳидем, дар кишварамон ба пешрафти соҳаи варзиш диққати махсус дода мешавад ва пайваста бо дастгирии Ҳукумати кишвар дар ин самт тадбирҳо амалӣ гашта истодаанд. Бунёди иншоотҳои мўҳташами зиёди варзишӣ, тадбирҳо бобати ҳавасмандгардонии варзишгарон, пайваста гузаронидани чорабиниҳои бонуфузи варзишӣ дар кишвар аз ҷумлаи тадбирҳои андешидашаванда ва далели онанд, ки дар ин самт сиёсати давлат самаровар аст. Қабули Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи тарбияи ҷисмонӣ ва варзиш», Қонун «Дар бораи варзиши кӯдакон ва наврасон», Қонун «Дар бораи тайёрии варзишӣ», давра ба давра қабулу амалигардонии Барномаи дурнамои инкишофи тарбияи ҷисмонӣ ва варзиш, «Консепсияи миллии инкишофи тарбияи ҷисмонӣ ва варзиш», қабули санадҳои зиёд бобати ҳавасмандгардонии Варзишгарон, барои мустаҳкам намудани заминаи меъёрии ҳуқуқии соҳа заминаи мусоид фароҳам овардааст.

Тавре дар дар вохўрӣ бо намояндагони ҷавонон Сарвари давлат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон иброз доштанд: “Имрўзҳо кўшиши давлат ба рушди варзиш, таҳияи барномаҳои гуногун оид ба ташаккули арзишҳои ахлоқиву маънавӣ, тарзи ҳаёти солим ва тарбияи ҷисмонӣ нигаронида шудааст. Маҳз ба ин тариқ мо метавонем ташаккули фикри созандаи насли наврас, таблиғи тарзи ҳаёти солим, ривоҷи навовариву ташаббускориро дар байни ҷавонон таъмин намоем. Ҳадафи асосӣ он аст, ки мо ҷавонони ҷисман солим ташаккулёфтаро дар пешрафти корҳои созандагию бунёдкорӣ дар тамоми самтҳои ҷомеа пайдо намуда. фаъолгардонию сиҳатии ҷомеаро ба таври оммавӣ ба воситаи варзиш ба роҳ монем”.

Чун омўзгорони муассисаи соҳаи варзиш бо як ифтихору самимият иброз намуданием, ки имрўз шогирдону дастпарвони Донишкадаи тарбияи ҷисмонии Тоҷикистон ба номи Сайидмӯъмин Раҳимов на танҳо дар мусобиқаҳои ҷумҳуриявӣ, балки дар ҳайати дастаҳои яккачини ҷумҳурӣ дар сабқатҳои сатҳи байналмилалию ҷаҳонӣ бомуваффақият баромад намуда, парчами Тоҷикистони соҳибистиқлолро партавфишони олам гардонида, шарафи кишвари азизамонро боло бардошта истодаанд. Ин гувоҳӣ аз он медихад, ки дастпарварони донишкада ва варзишгарони кишвар, ки фарзандони хештаншиносу содиқи миллатанд, мазмуну моҳияти “Варзиш муаррификунандаи ҳар миллату давлат аст”-ро хуб дарк намудаанд.

Воқеан, варзиш дар ҳар давру замон қосиди сулҳу дӯстӣ ва муаррификунандаи ҳар миллату давлат буд ва минбаъд низ боқӣ хоҳад монд. Махсус зикр намудан зарур аст, ки муносибати миллати тоҷик ба тарбияи ҷисмонӣ ва варзиш ҷанбаи таърихиро доро аст. Агар илман ба он рў орем, дар садҳо асарҳои мутафаккирони бузурги гузашта ва олимону мутахассисони варзидаи имрўзаи соҳа исбот гаштааст, ки тоҷикон аз аввал ба варзиш муносибати хосса доштанд.

Пас, хулоса аз ин хама навиштаҳои боло он аст, ки сокинони кишвар, бахусус насли ҷавон, ба варзиш ва дар ин замина солимии хеш эътибори чиддӣ диҳем, зеро варзиш саросар саршори омилҳои зебоӣ, паҳлавонӣ, ватанхоҳӣ ва ҳувияти миллӣ мебошад.

Муҳимтар аз хама, насли ҷавон бояд ба қадри заҳматҳои шабонарӯзии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, сиёсати маорифпарпарваронаю варзишпарваронаи Сарвари муаззами давлат бирасем. Оре, мо аҳли Тоҷикистон ва махсусан насли ояндасози саодатманди миллат, бояд сазовори даъвату ҳидояти ватандӯстонаву одилонаи Сарвари давлати соҳибистиқлолу накӯиқболамон бошем, то ҳамбастагиямон, дўстию рафоқатамон ва ваҳдатамон пояндаву бардавом бошад. Ҳамеша дар атрофи Сарвари давлати худ ҷамъ омада, содиқона хидмат намоем.

Мавлон Шарифов, дотсенти кафедраи ҷомеашиносии ДТҶТ ба номи С.Раҳимов. Муҳаммадмурод Бобоҷонов, муаллими калони ДТҶТ ба номи С.Раҳимов