Дилшод Назаров:
- Падару модарам маро аз ин касб нон додаанд. Ман 12 ё 13 сола будам, ки ба варзиш машғул гардидам ва то имрӯз бо варзишам. Дар вазнинтарин рӯзҳои ҳаёт варзиш аз ман талаб мекард, ки ӯро тарк накунам. Дар ҳаёти варзишиям лаҳзаҳои душвор ҳам буданд, вале ман варзишро тарк накардам. Шояд ҳамин садоқат миёни ману варзиш аст, ки онро дӯст медорам ва ҳамин дӯстдоштанҳо нисбати ин касб буд, ки ба мақсадам расидам. Ман худро дар ҳамин касб ёфтам. Варзиш барои ман дар ҳаёт ҳама чизро дод. Барои он варзишро дӯст медорам, ки хислатҳои тарбиякунанда зиёд дорад ва инсонро  соҳиби обрӯву эҳтиром мекунад. Имкони интихоби касб дубора даст диҳад, боз ҳам варзишро интихоб мекунам.

Мавзуна Чориева:
- Дар зиндагӣ барои он ки шуморо ҳурмату эҳтиром кунанду дар ҷамъият бологузар бошед, кореро анҷом додан лозим аст, ки мақбули ҳамагон бошад. Яъне кори кардаи шуморо аксарият хуб баҳогузорӣ кунанд. Аз дигар касбҳо дида ба фикри ман варзиш ягона касбе аст, ки ҳамагон дӯсташ медоранд. Дар ҷамъият нафаре нест, ки ба ягон намуди варзиш шавқ надошта бошаду боре ҳам ба он машғул нашуда бошад. Ман зиндагиямро ба воситаи варзиш ёфтам. Обрӯю эҳтиромро аз варзиш ёфтам. Чи хел мешавад, ки ман варзишро дӯст надорам. Варзиш солимии ҷомеаро таъмин мекунад, варзиш дӯстиро миёни халқҳо мустаҳакам мекунад, варзиш ватану миллатро муаррифгар аст. Дар рӯзи варзишгарон бори дигар ба бонувон муроҷиат мекунам, ки ба варзиш машғул шаванд, зеро ҷомеаи солим аз насли солим вобаста аст ва шумо бонувон ба дунёоварандаи насли солимед. 

Комроншоҳи Устопириён:
- Варзишро барои он дӯст медорам, ки дар хуни ман аст. Лаҳзае аз варзиш худро то имрӯз берун тасаввур накардаам. Ҳатто дар хоб ӯ маро тарк намекунад. Шояд ҳамин як ҷо буданҳост, ки варзишро дӯст медорам ва варзиш воқеан ҳам касбест дӯстдоштанӣ. То имрӯз чизе дар зиндагӣ дорам аз варзиш аст. Барои дигарон варзиш шуғл бошад, барои ман касб аст ва ман аз пушти ҳамин касб нон хурда истодаам. Кушиш мекунам, ки ин касби пуршарафам- варзишро хор накунам.

Искандари Рустам:
- Варзишро он қадар дӯст медорам, ки эҳсосро ба забон овардан ғайриимкон аст. Варзиш хусусиятҳои ба худ хос дорад, ки дар дигар касбҳо дида наметавонам. Масалан вақте ки дар мусобиқаҳои байналмилалӣ ғолиб меоеду ба хотири шумо Парчами кишвар парафшон мегардад, дар баробари варзишгар тамоми аҳолии кишвар хурсанданд. Ҳатто дӯшманон дар ин рӯз ба хотири варзишгар каф мекӯбанд. Ҳамон лаҳза ҳис мекунед, ки ин хурсандӣ ва ғалаби танҳо шумо нест. Ин ғалабаи миллати мо аст, ин пирӯзии мардуми сарбаланди Тоҷикистон аст. Ин аст, қосидии сулҳу дӯстии варзиш. Варзишро барои он дӯст медорам, ки ба ман обрӯ дод. Маро натанҳо дар Тоҷикистон, балки берун аз он ҳам бо шарофати варзиш мешиносанд. Дар бисёр касбҳо соҳибони касб мақсад мегузоранд, ки барои беҳшавии зиндагияшон кореро анҷом диҳанд. Аз фикри миллату давлат дида, манфиатҳои шахсиро боло мегузоранд, вале мақсади асосии ҳар як варзишгар муаррифии миллату давлат дар арсаи ҷаҳон аст. 

Беҳрӯз Хоҷазода:
- Барои ҳар як инсон ҳаёт ширин ва гаронарзиш аст. Ҳама ҳаётро дӯст медорад, зистан мехоҳад. Ман ҳам ҳаётро дӯст медорам ва ҳаёти ман ин варзиш аст. Варзиш қудрати муаррифии ҳам инсон ва ҳам миллату давлатро дорад, ки ин хусусият дар дигар касбҳо камтар дида мешавад. Инро ман аз таҷрибаи наонқадар калони худ мегуям. Муваффақ ҳамоне мешавад, ки дар ҳолатҳои мушкил варзишро тарк накунад ва мерасад рӯзе ки варзиш ӯро соҳиби ному нон мекунад. То соли 2017 манро доираи маҳдуд дар ҷамъият мешинохт он ҳам бошад як ҷавони оддӣ. Варзиш сабаб шуду маро дар арсаи ҷаҳонӣ шинохтанд. Қудрати варзиш буд, ки дар кишварам тамғаи паҳлавониро дар давоми номам зам намуданд. Ман хушбахтам, ки миёни мардум ҳамчун варзишгар муаррифӣ шудам. Варзиш барои ман хизмат кард ва вақти он расидааст, ки ман назди варзиши ватанам хизмат кунам. 

Саидҷалол Саидов:
- Варзишро ба он хотир дӯст медорам, ки ба ман ҳам нону ҳам ном дод. Имрӯз чизе дар зиндагӣ дорам бо шарофати варзиш насибам гаштааст. Варзиш сабаб шуду миёни мардум чун Саидҷалол шинохта шудам. Варзиш маро муаррифӣ кард ва ман то ҳол кӯшиш карда истодаам, ки ба воситаи варзиш миллатамро дар арсаи ҷаҳон дар сатҳи зарурӣ муаррифӣ кунам.  

Шаҳриёр Даминов:
- Варзишро барои он дӯст медорам, ки паҳлуҳои тарбиявиаш зиёд аст. Варзиш маро маҷбур месозад, ки пок бошам, пок гардам, пок рафтору гуфтор дошта бошам. Варзишгар будан ба худ як масъулияти бузург дорад. Вақте шумо ба воситаи варзиш худро ба дигарон муаррифӣ мекунед, гуфтору рафтори шумо барои дигарон намунаи ибрат шуда метавонад. Шумо ҳазорон нафарро аз дунболатон бурда метавонед. Ин масъулият шуморо водор мекунад, ки  ҷавононе, роҳи шуморо интихоб мекунанду аз дунболи шумо қадам мезананд, дар роҳи рост бошанд. Варзиш ҳамзамон муаррифгари миллати ман аст.

Баҳодур Усмонов:
- Барои он варзишро дӯст медорам, ки ягона касбе аст, ки ба инсон имкон медиҳад, ба хотири ӯ дар дигар кишвар Парчами давлаташ парафшон шаваду Суруди миллииаш садо диҳад. Лаҳзаи хушбахтарини ҳаёт аст, вақте ки ба хотири садо додани Суруди миллии кишварамон халқиятҳои дигар аз ҷой бармехезанд. Ин хусусият танҳо хоси варзиш аст ва барои ҳамин варзишро дӯст медораму барои комёбиҳо ҷаҳду талош мекунам. Аз 11 - солагӣ ин касбро пеша кардам ва  то ҳол боре нияти тарк карданашро накардаам. Дар оянда низ нақша дорам аз ҳамин касб барои миллату давлатам шарафу ифтихор орам. Фурсатро истифода карда пешоҳангони касби пуршарафи варзиш - варзишгаронро ба Рӯзи варзишгарон табрик мекунам. Ба ҳамаи онҳо дар пешаи интихобкардаашон бурдбориҳо хоҳонам.

Хушқадам Хусравов:
- Варзиш барои ман ҳаёт аст. Ман худро бе варзиш паррандаи бе болу пар ҳис мекунам. Аз замоне, ки худро мешиносам дар варзиш ҳастам ва то ҳол бо ин касбам ифтихор мекунам. Бартарияти варзиш аз дигар касбҳо ҳамин аст, ки ба инсон нерӯю тавони зиёд медиҳад. Тамоми намояндагони дигар соҳаҳо ба варзиш эҳтиёҷ доранд. Ҳаёт худ бо варзиш пайвандии ногусастанӣ дорад. Дар бунё нафаре нест, ки ҳади ақал ба варзиш ҳамчун шуғл муносибат накунад.  Рӯзи варзишгарон ба ҳама номбардорони ватан муборак бошад.

Ғаниҷон Ғаниев, дзюдочӣ:
- Варзиш дар шинохти ман тамоми тору пуди ҳаёт аст. Гумонам бидуни варзиш дар зиндагӣ як холигие ба вуҷуд меояд, ки онро чизе ба ҷуз варзиш пур карда наметавонад. Варзиш ба инсон пеш аз ҳама тандурустӣ, тавону қувват ва агар пайваста дар паяш бошӣ обруву эҳтиром ва ҳатто сарвату дороӣ метавонад орад. Ман аз ин дидгоҳҳо варзишро интихоб кардаам.