Агар шумо ҳам аз ҳамон гурӯҳи одамоне ҳастед, ки ҳамеша ногаҳ ба худ меоед ва мебинед, ки бидуни ҳеч кореро анҷом додан вақтатон аз даст рафтааст? Бояд ба дунболи шинохти омилҳое бошед, ки шуморо барои лаҳзае саргарм мекунанд, вале барои он ки вақтатон беҳуда талаф ёфт, эҳсоси таассуфу пӯшаймонӣ медиҳанд. Хеле ҳам хубу муносиб аст, ки матлаби зерро мутолиа кунед. Шояд қотилони вақти шумо низ айнан дар он зикр шуда бошанд. Ин навбат бо чор омиле шинос хоҳед шуд, ки вақти шуморо беҳуда талаф медиҳанд:

1. Бетасмимӣ.

Бисёре аз афрод бо бедор шудан аз хоб медонанд, ки давоми рӯз бояд чӣ корҳоеро анҷом диҳанд, вале бисёре аз онҳо ягон барнома ё нақшаи мушаххаси корҳои рӯзашонро надоранд. Маҳз ҳамин чиз сабаб мешавад, ки аз ин шоха ба он шоха бипаранд. Яъне гоҳеву каме як корашонро даст мезананд ва гоҳе кори дигарашонро. Маъмулан, дар ҳамчунин вазъ то ба худ меоянд, ки аллакай рӯз бегоҳ шудааст ва корҳо барои рӯзи баъд боқӣ монданд.

2. Гашту гузори бемаврид дар интернет.

Инсон интернетро ба он хотир ихтироъ кард, ки вақту дороияш сарфакорона истифода шавад. Аммо гоҳе “барои чанд лаҳза” вориди интернет шудан ва ё имейлро хабар гирифтан вақти шумо аз субҳ то бегоҳ барбод меравад. Шояд ин ҳолатро шумо ҳам доштед, ки замоне барои як мавзӯъро пайгирӣ кардан он қадар аз ин саҳифа ба он саҳифа дохилу хориҷ шудаед, ки мавзӯи асосӣ фаромӯш шуда бошад.

3. Бозиҳои телефонӣ ва компютерӣ

Бозиҳои мухталифи телефонӣ ва компютерӣ чунон маҳорат ва неруи хосае дар беҳуда гузаронидани вақти шумо доранд, ки ҳатто пас аз соатҳо бозӣ кардан бо онҳо на эҳсоси хастагӣ мекунед ва на гузаштани вақт ба назаратон мерасад. Телефонҳои муосир имрӯз чунон имконотеро доранд, ки ҳатто агар дар ҷойи кор ё таҳсилатон ва ё ҳар ҷойи дигаре ҳам бошеду дилатон хост, ки каме бозӣ кунед, соатҳои зиёди умрро барбод медиҳед.

4. Суҳбати зиёд бо дӯстон.

Гоҳе суҳбатҳои телефонӣ, гоҳе ҳам дидорҳои рӯ ба рӯ ва ногаҳонӣ сабаб мешавад, ки шумо муддати мадидеро дар онҳо аз даст дода, баъдан худатонро танбеҳ диҳеду аз худ норозӣ бошед. Одатан, шумо танҳо пас аз хатми он суҳбату вохӯрӣ дарк мекунед, кулли суҳбат ё вохӯрӣ манфиати мушаххасе барои шумо ва он дӯстатон надошт. Аммо вақти ҳарду ҷонибро беҳуда дуздиду кушт. Аммо пас аз кори анҷомшуда, инсон “мушти баъди ҷанг”-ро ҳамеша бар сари худ мезанад.

Тавсия!

Дӯстони азиз! Ба шумо тавсия намедиҳам, ки телефону ноутбуку компютератонро комилан хомӯш кунед ва ё вақте ки дӯстонатонро дар куҷое дидед, аз онҳо рӯ бигардонед ва ё тарзе рафтор кунед, ки ӯро надидаед. Не, ин корҳоро анҷом додан ғайриимкон аст ва маҳз дар мавриди дӯстон аз рӯйи одобу одамгарӣ ҳам нест. Балки мегӯям, талош кунед, маҳорати идора кардани вақтатонро сайқал диҳед, суҳбату вохӯриҳоятонро худатон идора кунед ва кӯшиш бар он кунед, ки мухтасар ҳарф бизанеду бифаҳмонед ва аз тарафи муқобил ҳам ҳаминро ҳамеша талаб кунед. Вақте идораи суҳбат ва вохӯрӣ ва ҳатто кор дар интернету телефону компютер дар дасти шумост, талош кунед, дар кӯтоҳтарин фурсат онро ба анҷом бирасонед. Шумо, ки борҳо бо ин ҳолат рӯ ба рӯ шудед. Ин омилҳои зикршуда вақти зиёди шуморо дуздиданду ба қатл расониданд. Қотилони вақти худатонро бишносед!

Вақти шумо сармояи умри шумост! Онро беҳуда сарф насозед!

Таҳияи Суннатуллоҳи МИРЗО, “ҶТ”