Агар касе қаблан тасмим гирад ва ё интизори гирифтани ин ё он вазифа бошад, пешакӣ нақшаи фаъолиятро ҳеҷ набошад каме тарҳрезӣ менамояд. Аммо дар ҳолати ғайриинтизор, бо вуҷуди начандон собиқа ва таҷрибаи корӣ доштан, ба вазифаи масъул таъин гардидан, хоҳу нохоҳ ҳар як шахс муддате дар изтироб меафтад. Гумону шубҳа ва баъзан нобоварӣ ӯро азият медиҳад. Суолҳои печ дар печ оромаш намегузоранд, ки оё аз уҳдаи кор баромада метавонад ё не? Агар не, ба чашми мардум чӣ хел нигоҳ хоҳад кард? Он чӣ айнан ба камина воқеъ афтод. Дарвоқеъ, вақте ки масъалаи ба ӯҳда гирифтани роҳбарии ҳафтаномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” пеш омад, дар ибтидо, ба қавле, хеле дудила шудам. Аз андешаҳои бесару нуг гоҳо ба қарор меомадам, ки “бахтро аз таваккал” гуфтаанд. Ё ин ки “шуд обӣ, нашуд лалмӣ”. Шуд мешавад, нашуд партофта меравам. Қарори дигар ҳам ба сарам омад, ки аз рафтану партофтан беҳтар он ки наравам. Модоме ки омадам бояд илоҷе карда, корро пеш барам, чунки аз пешбурди кор тақдири фаъолияти эҷодии нафароне, ки қабл аз ман бо умед ба идораи рӯзнома ба кор омадаанд низ, ҳал мегардад. Аксар ҷавон ҳам бошанд, нақша ва нияти эҷодию зиндагии беҳтарро доранд. Набояд аз дудилагию ноуҳдабароии ман азият кашанд. Ниҳоят, ҷасорат пайдо карда, ба қарор омадам, ки ҳатман меравам, вале нахоҳам гурехт, агарчи мушкилӣ ҳам пеш ояд. Ҳамин тариқ, аз он ки ният нек буд, Худо кушошиши корро дод. 28 июни соли 2006 аз миёни чанд нафар довталаб, ки дар муқоиса бо ман бархе аз онҳо соҳибтаҷриба буданд, бахт ба рӯям хандид ва вазифаи пурмасъули сармуҳарририи рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” – ро ба ман бовар намуданд.

Он рӯзҳо, бо вуҷуди пушти сар гардидани бархурдҳои сиёсӣ дар кишвар, таъсири манфии он аз худ ба таври ҷиддӣ дарак медод. Зеро сӯхтан хеле саҳл асту сохтан ниҳоят мушкил. Бо як солу ду сол ҳама кор ба таври дилхоҳ даст намедиҳад. Ба ҳамин минвол, бо супориши роҳбарият кори рӯзномаро ҳам бояд, қариб ки аз сифр оғоз намудан лозим меомад. Ба он нигоҳ накарда, ки рӯзнома ду сарпараст – Иттифоқи ҷавонони Тоҷикистон ва Кумитаи ҷавонон, варзиш ва сайёҳии назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистонро дошт, мушкилӣ ҳам кам набуд. Барои сарпарастҳо ҳам дар он шароит осон набуд. Камбудӣ, маблағ ва дигар монеаҳо сахт халал мерасонданд. Ба он ҳама нигоҳ накарда, муассисон кори аз дасташон меомадаро нисбат ба беҳтар намудани мазмуну муҳтавои рӯзнома иҷро мекарданд. Аз ҳама муҳим он буд, ки фазои сулҳу оромӣ дар мамлакат фаро расид, ки ба чашмҳо нуру ба дилҳо умед мебахшид. Дигар ин ки ҳама давру замон дар рӯзнома қаламкашоне гирд омада буданд, ки пешаи интихобнамударо сидқан дӯст медоштанд. Кормандони техникӣ низ, ки солиёни зиёд фаъолият доштанд, на камтар аз рӯзноманигорон ба кори рӯзнома дилбастагӣ доштанд. Соҳиби диду таҷрибаи кофӣ буданд, ки яке аз онҳо собиқадори матбуот ва меҳнат Гулчеҳра Фозилова мебошад, ки зиёда аз 50 сол аст заҳмат мекашад. Аз ҷумлаи соҳибтаҷрибаҳои рӯзнома Эмоми Назариён ва нависандаю рӯзноманигори зиндаёд Раҳими Рафеъзод ба ҳисоб мерафтанд. Баъдтар, бо омадани чанд тани дигар, аз ҷумла Гулчеҳра Зоидова, ки таҷрибаи кор дар рӯзномаи “Ҷумҳурият”–ро дошт, инчунин журналистон Умаралии Сафаралӣ, Мирзо Рустамзода, Сайфиддин Суннатӣ, Толибшоҳи Давлат ва дигарон кор равнақи тоза ёфт. Дар баробари соҳибтаҷрибаҳо ҷавонони умедбахш ҳам ба кори рӯзнома ҷалб шуданд, ки Маҳмудҷон Усмонов, ки ҳоло дар рӯзномаи “Садои мардум” фаъолият дорад, аз зумраи онҳо мебошад. Хулоса, маҳз бо такя ба таҷрибаи ҳампешаҳои пастию баландии кору зиндагиро бисёрдида ва ҷавонони соҳибистеъдоду завқманд, дастгирии ҳамаҷонибаи муассисону кормандони дигари идораи рӯзнома муяссар гардид, ки марҳила ба марҳила, ба қавле, қомати рӯзномаро рост кунем. Ишораи боло ба он хотир аст, ки давраи ба ҳайси сармуҳаррир ба кор оғоз кардани камина, идораи рӯзнома дар бинои кинотеатри “8 март”-и пойтахти малакат як ҷо бо муассисон қарор дошт. Рости гап, бисёр мавзеи ободи шаҳр ҳам буд, аммо “Ҷавонони Тоҷикистон” аз дигар нашрияҳо, ки аксар дар Корхонаи воҳиди давлатии маҷмааи табъу нашри “Шарқи озод” фаъолият менамуданд, ҷудо ва дур афтода буд. Аввалин иқдоми камина ҳам пайвастан бо онҳо буд ва ҳамин тавр ҳам шуд. Гузашта аз ин, аз қароргоҳи қаблӣ кӯчида, аз ашёву таҷҳизоти корӣ чизе бо худ наовардем. Ҳатто аз пешниҳоди қабули мошини хидматии идора, ки моли Иттифоқи ҷавонони ҷумҳурӣ буд, даст кашидем. Ин, албатта, ба он хотир набуд, ки ба бинои нав бар асари нофаҳмию носозӣ, бидуни дуои неки сарпарастон кӯч бастем, балки мехостем, ки дар ҷои нав низ ҳама чизро нав кунем. Баъдтар, аниқтараш, соли 2007, идораи рӯзнома соҳиби мошини хидматии нав гардид. Ин дар таърихи рӯзнома бори аввал буд. Қаблан, аз мошинҳои муассисон истифода мекарданд. Ҳама мизу курсӣ ва дигар лавозимоти муҳим барои кор низ наву замонавӣ дастрас намудем. Адади нашри рӯзнома аз 1400 нусхаи соли 2006 ба зиёда аз даҳ ҳазор нусха расид. Ҳафтанома 8 нею 16 саҳифа ва бо ду ранг (сурху сиёҳ) мебаромадагӣ шуд. Утоқҳои кории дар ихтиёр гирифтаро низ бо маблағҳои аз ҳисоби даромадҳои иловагӣ бадастомада таъмиру таҷдид кардем. Ба рӯзноманигорон додани ҳаққи қаламро, ки пурра аз байн рафта буд, барқарор намудем ва ҳамаи ин ва дигар корҳо бевосита аз ҳисоби идораи рӯзнома, бидуни муроҷиат ба сарпарастон анҷом дода шуд. Дар натиҷа, бо беҳтар гардидани шароити дуруст кормандон ба кор дилгармтару ҳавасманд гардиданд. Ин ба он мусоидат намуд, ки мазмуну мундариҷаи рӯзнома тадриҷан беҳтару хубтар гардида, теъдоди хонандагон бамаротиб боло рафт. Аз ҳисоби пайвастани мухбирони ҷамоатӣ мақолаҳои хонданибоб низ афзуд. Имконияти молӣ пайдо намудем, ки ҳар сол дар Рӯзи матбуоти тоҷик - 11 март собиқадорони рӯзномаро, ки давлати пирӣ меронданду баъзе аз онҳо дардманду ниёзманди табобату парасторӣ буданд, кумаки моддию молӣ ва қадршиносӣ намоем.

Ҳамин тариқ, баъди наздик ба даҳ соли ба ҳайси сармуҳаррири рӯзномаи "Ҷавонони Тоҷикистон” фаъолият кардан бо Қарори Ҳукумати Ҷмуҳурии Тоҷикистон 6 июни соли 2015 ба вазифаи муовини якуми сармуҳаррири рӯзномаи “Ҷумҳурият” ба кор гузаштам. Сипас, бо гузашти ҳафт моҳу бисту як рӯз сармуҳаррири рӯзномаи “Садои мардум” таъин гардидам. Аз он ифтихор дорам, ки таҷрибаи кори роҳбариро дар муҳити ҳафтаномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” омӯхтам ва он барои ман бисёр гиромӣ мебошад. Дар ҳар куҷое, ки фаъолият дошта бошам, кори аз дастам омадаро барои ин даргоҳи бароям азиз дареғ намедорам. Дастгирию мусоидат ба фаъолияти ҷавононро бошад, вазифаи ҷонии ҳар як шаҳрванди мамлакат медонам, чунки боиси хушнудист, ки бештари сокинони кишварро ҷавонон ташкил медиҳанд. Дар сурати ба маҷрои солими ҳаёт сафарбар кардани онҳо мамлакатро ояндаи дурахшон интизор аст. Мутаассифона, хоҳишмандони дастрасию мутолиа ва ҳамкории ҳафтанома зиёд бошанд ҳам, бо иллати камфаъолиятии баъзе аз бахшҳои шаҳрию ноҳиявии Кумитаи кор бо ҷавонон ва варзиши назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон, камтаваҷҷуҳию дастгирӣ накардани сиёсати давлатии ҷавонон аз ҷониби мақомоти маҳаллӣ, ҷавонони зиёд аз рӯзномаи дӯстдоштаашон дур мондаанд. Ҳатто бисёр ҳолатҳое ҳам мушоҳида мегардад, ки сардорони марказҳои почтаи шаҳру навоҳии алоҳида маблағи обунаи “Ҷавонони Тоҷикистон”-ро ба рӯзномаю маҷаллаҳои “дилхоҳашон” мегузаронанд. Ба чунин “ватандӯстон” ва дӯстдорони хизмати хирсона гуфтаниам, ки ҳар як муваффақияти ин ё он нашрия аз дили хонанда мегузарад. Модоме ки оянда аз ҷавонон бошад, бояд ба онҳо бештар роҳу дари дилу имкониятро кушоем, на ин ки қалбашонро ба оянда сард гардонем. Ҷавонон ҳақ доранд, ки аз минбари худ пурмаҳсул истифода баранд ва намояндагони насли солор вазифадоранд, ки онҳоро ҳамаҷониба дастгирӣ намоянд. Дастгирии беғаразонаи ҷавонон хизмати софдилона барои халқу Ватан мебошад.

Дар симои ҳафтаномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” ба ҷавонони кишвар сарбаландию обрӯ, матонату ҷасорати бемисл дар ҷодаи зиндагӣ ва ватандорӣ орзу менамоям.

Самариддин АСОЕВ,
сармуҳаррири рӯзномаи
“Ҷавонони Тоҷикистон” дар солҳои 2006-2015