Баъд аз 12 соли хонадорӣ зан ба шавҳараш пешниҳод кард, ки зани дигарро ба хӯроки шом ва кино даъват кунад. Гуфт: “Ман туро дӯст медорам, вале медонам, ки зани дигаре низ дӯстат медорад ва мехоҳад вақташро бо ту гузаронад”.

Зани дигар модари шавҳараш аст. Ӯ 19 сол боз танҳост. Мард бо сабаби серкорӣ ва нигоҳубини 3 фарзанд дер-дер модарашро хабар мегирифт.

Ба модараш занг зад, то ӯро ба хӯроки шом ва кино даъват кунад.

- Ягон ҳодиса шудааст, ту хубӣ? – дарҳол пурсид модар.
Модари мард аз зумраи занҳоест, ки агар шаб занг занӣ, гумон мекунад ягон хабари бад аст.

- Фикр кардам, агар каме вақтатро бо ман гузронӣ, хушҳол хоҳӣ шуд, - ҷавоб дод мард.
Модар каме фикр карду гуфт: “Ман инро бисёр мехоҳам”.

Мард рӯзи ҷумъа баъд аз кор ба хонаи модараш рафт. Каме асабӣ буд. Вақте мошинро назди дар нигоҳ дошт, дид, ки модараш назди дар истодааст ва мушоҳида кард, ки ӯ низ каме ҳаяҷон дорад.
- Ман ба дӯстонам гуфтам, ки ин шомро бо писарам дар тарабхона мегузаронем, онҳо дар ҳайрат монданд, - вақти ба мошин нишастан гуфт модар.

Онҳо ба тарабхона рафтанд. Шароиташ олӣ набуд, аммо зебо ва роҳат буд. Модар аз дасти писараш гирифт ва тарзе роҳ мерафт, ки мегуфтӣ шоҳзода аст. Вақте сари миз нишастанд, писарро лозим омад таомномаро барои модараш бихонад. Чашмони модар танҳо ҳарфҳои калонро медид. То нисф хонд, сарашро бардошта дид, ки модараш ба ӯ нигоҳ карда, даври лабонаш табассум чарх мезанад.

- Вақте ту хурд будӣ, таомномаро ман мехондам, - гуфт.
- Пас вақти он расидааст, ки қарзамро адо кунам, - гуфт писар.

Вақти хӯрокхӯрӣ суҳбаташон тасфид. Ягон чизи махсус набуд. Фақат ҳодисаҳои охири зиндагиашонро нақл карданд. Чунон ба суҳбат дода шуданд, ки ба кино дер монданд.
Мард модарашро ба хонааш расонд. Вақти хайрбод модараш гуфт: “Ман боз мехоҳам бо ту ба тарабхона равам. Фақат ин дафъа ман туро даъват мекунам”.

- Шоматон чӣ хел гузашт? – пурсид ҳамсари мард.
- Бисёр хуб. Аз он чӣ ки ман интизор доштам, хеле беҳтар, - ҷавоб дод мард.

Баъд аз чанд рӯз модар вафот кард. Ҳодиса чунон ногаҳонӣ рух дод, ки мард натавонист барои модараш ягон коре кунад.
Баъд аз чанд рӯзи дигар мард мактуб ва квитансияи пардохти тарабхонаро гирифт. Навишта шуда буд: “Ман пули хӯроки шоми дуюмамонро пешакӣ пардохтам. Ростӣ, бовар надорам, ки бо ту ба тарабхона рафта тавонам. Ба ҳар ҳол ман ҳаққи ду нафарро додам. Барои ту ва ҳамсарат.

Гумон аст, ки тавонам ягон вақт фаҳмонам, ки барои ман он шоме, ки маро даъват кардӣ, чӣ қадар боарзиш буд. Писарам, дӯстат медорам!”

Таҳияи С. УМАРАЛӢ, “ҶТ”