Пас аз гузашти солҳои интизорӣ, ки рӯзҳояш бароям басе тӯлонӣ менамуданд, ман ҳам ба яке аз орзу дер дар дил мепарваридам расидам. Рӯзи дониш фаро расида буд. Либоси нави мактабӣ ба бар, хурсанду болидаруҳ ба сӯи дабистон мешитофтам. Ба аввалин нафари олуфталибоси дучор омадаам “Салом муаллима” гӯён салом додам. Ҳол он ки он кас мард буданд. Саломамро алек гирифтанду ба ҷиҳати ислоҳи ман гуфтанд:

- Ман муаллим ҳастам, духтарам, му¬аллим Абдураҳмонов. Ҳо, ана, он кас муаллима мешаванд ба шумо. Муаллим ба ҷониби муаллимае ишора кард. Си¬мои пур аз меҳри онрӯзаи муаллим ҳеҷ аз ёдам намеравад. Падарвор навозиш карданашон ҳам. Шахсияти бисёр арзан¬да ба ватану миллат. Қади миёна, рӯяш сурх ва лабонашон ҳамеша моили табас¬сум. Абрувони сиёҳи кӯтоҳ ва мӯйлаби ба худаш зебанда дошт...

Муаллим доим мегуфт, мақсади ҳар як омӯзгор шогирди худро ба қуллаҳои мурод расондан аст. Муваффақияти шо¬гирд муваффақияти муаллими вай ҳам ҳисоб мешавад.

Бале, муаллим Абдураҳимов даҳҳо шогирдонро ба олимпиадаҳои ҷумҳуриявию берун аз он омода ме¬кард. Ва дар охир муваффақ ҳам мегашт. Ҳамеша шогирдонаш соҳиби медалу мукофотномаҳо мешуданд. Барои он ки шогирдаш пурра ба дарс ворид ша¬ванд, усуле дошт. Ҳар як дарсашро бо як андарзи ҷолибе оғоз мекард. Ҳарчанд муаллими фанни физика буд, вале ман суханҳои баландмазмунро дар васфи модару хизмати модар аз эшон шуни¬даам: “Фарзанд, агар мӯйҳояш сафед шуда бошад ҳам, барои модар ҳамон кӯдак аст”. Ӯ бо чунин суханҳои хеш дили касро ба ояндаи нек, эҳтиром нис¬бат ба модар ҳидоят мекард. Устод тар¬биятгари наслҳои оянда, касест, ки дар симои ӯ омӯзандаи ҳама гуна роҳу ра¬виши зиндагӣ, кору фаъолият ва ҷамъи ҳунару истеъдодро дидан мумкин аст. Қадрашон пеши мо - шогирдон баланду хизматҳояшон беназиранд. Ва мо як умр пеши эшон қарздорем.

Шаҳодат ДАВЛАТОВА, коромӯзи “ҶТ”