Чакидаҳо

Падарҷонам, умеди зиндагонӣ,
Дуоят бахшадам амну амонӣ.
Сарат дарду дилат ғамро набинад,
Маро ҳастӣ нигаҳбон аз хазонӣ.

Аё модар, шукӯҳи зиндагонӣ,
Бароям қиммат аз ганҷи ҷаҳонӣ.
Агар қадрат бидонам ман ҳамеша,
Шавад ҷоям биҳишти ҷовидонӣ.

Ҳамеша, эй бародар, бо Ватан бош,
Мабош озурдадил, ширинсухан бош.
Чу Сомонии боазму ирода,
Сари хат ифтихори марду зан бош.

Адаб дар қалби ақл чун нигин аст,
Адаб ҳар кас ки дорад, нозанин аст.
Ҳамеша, эй бародар, боадаб бош,
Ки маънии ҳаёт аслан ҳамин аст.

Эй Ватан, эй Тоҷикистон, ҷони ман,
Баҳри ҳар як дарди ман дармони ман.
Бо ту умре сарбаландам, сарбаланд,
Хуни ишқи туст дар шарёни ман.

Шукри ҳар як резасангат, эй Ватан,
Шукри мардони банангат, эй Ватан.
Мурғи илҳомам ба парвоз омадаст,
Дар фазои ранг-рангат, эй Ватан.

Саидбурҳони РАҶАБАЛӢ, 
хонандаи синфи 9, МТМУ №5-и ноҳияи Шамсиддини ШОҲИН


Табиати афсункор

Табиатро бубин дорад салобат,
“Табиат мекунад моро табобат”.
Дарахти ар- араш болор гардад,
Дарахти мевааш пурбор гардад.

Анору себу зардолуву нокаш,
Ба бор ояд зи таъми обу хокаш.

Сафедораш нигаҳдори балоҳост,
Шифобахшанда оби пок бо мост.

Давои ҷисм бошад мумиёяш,
Даво бошад ба ҳар дарде гиёяш.

Давои захм ёбӣ охчераш,
Ба мушкил ёбӣ гарчи дер – дераш.

Сафои рӯҳу ҷон бошад гули ӯ,
Ба ҷисми мо тавон бошад гули ӯ.

Табиатро бубин сарсабзу хуррам,
Ки аз дилҳо барад ҳар лаҳза сад ғам.

Табиат баҳри ҳар одам сахӣ аст,
Вале тахрибкораш дӯзахӣ аст.

Табиатро бибояд пок дорем,
Барояш боядо хидмат гузорем.

Яки моро ҳазорон мекунад боз,
Сафои рӯзгорон мекунад боз.

Аз ин пас боз гӯям бо хитобат:
“Табиат мекунад моро табобат”.

Табиатро табиатвор бошем,
Ба ҳар дарди табиат ёр бошем.


Чӯпон
Ба бародарам мебахшам, ки беш аз чил соли умри пурбаракати худро ба чӯпонӣ бахшид.

Умрат ба чӯпонӣ гузашт
Дар кӯҳу дашту ёлаҳо.
Кӯи ба кӯ аз пушти мол
Бо барраву бузғолаҳо.

Гаҳ хор дар поят халид,
Гаҳ санг буд болини ту.
Гоҳе худургӣ хурдаӣ,
Гаҳ марға буд болини ту.

Гаҳ гург меомад падид,
Гаҳ хирс меомад дучор.
Гоҳе паланг аз теғае
Дар чашми ӯ ҳирси ниқор.

Гаҳ барфу борон дидаӣ,
Гаҳ тар, гоҳе ҷар шудӣ.
Гаҳ сӯхтӣ дар офтоб,
Дар нимараҳ шалпар шудӣ.

Гаҳ то саҳаргаҳ бечирим,
Гаҳ хоб кардӣ рӯи санг.
Бедор мекардат гаҳе
Оҳанги хар бо “ҳанг - ҳанг”.

Умрат ба ин маъно гузашт,
Якто гузашт, танҳо гузашт.
Дар қуллаҳои кӯҳҳо,
Дар дашту дар саҳро гузашт.

Дорам таманно аз Худо
Умрат диҳад монанди бурс.
Аз ҳоли фарзанди падар
Эй ҷони ман, ҳар лаҳза пурс.


Қатраборон

(Аз дафтари рубоиёт ва дубайтӣ)
Тори дили ман садо надорад бе ту,
Ин зиндагиям баҳо надорад бе ту.
Аз дарди муҳаббати ту бемор шудам,
Дарди дили ман даво надорад бе ту.

Ман он мурғам, ки сайри лолаам нест,
Ман он сайдам, ки ғайри нолаам нест.
Ман он оҳам, ки дар ғамхонаи дил
Ниҳон гаштам, ки ёре волаам нест.

Дилам аз ишқи покат пора-пора,
Миёни раҳ шудам, ёрам, чӣ чора?
Миёни раҳ шудам, айни ҷавонӣ,
Ба қалбат кай кунад ин дард кора?

Ғами ишқи ту қалбамро фишурдаст,
Ҳама ақли маро аз сар бибурдаст.
Магир айбам, ки сӯзи ишқ дорам,
Худо ин дардро бар ман супурдаст.

Ба пушти хонаам боғи биҳишт аст,
Диламро панҷаи меҳрат сириштаст.
Чу мурғи озарин нолам шабу рӯз,
Ки тухми ҳасратам доғи ту киштаст.

Ба сар дорам яке савдои ёре,
Надорам бо дигар кас кору боре.
Дилам шод аст бо ғамҳои ширин,
Аз ин ғамҳо маро дар дил баҳоре.

Дил андар оташи ишқат кабоб аст,
Ду чашмам аз фироқат ғарқи об аст.
Намеоӣ, намешинӣ ту бо ман,
Дареғо, умри ширин дар шитоб аст.

Биё, дар ишқи ӯ шайдо шав, эй дил,
Зи пинҳонӣ баро, пайдо шав, эй дил.
Дар ишқи поки он Якто чунон сӯз,
Аз ин поин ба он боло шав, эй дил.

Ало, ёрам, чаро аз ман шитобӣ?
Саропо ғарқа дар нозу итобӣ.
Ман он ранҷидаэҳсосам, ки рафтам,
Агар кобӣ, дигар борам наёбӣ.

Аз он рӯзе туро дидам, асирам,
Асири он ду чашми беназирам.
Бароям зиндагӣ ҷовид бошад,
Агар дар роҳи ишқи ту бимирам.

Намедонӣ, ки ҳастӣ дар хаёлам,
Хаёле, ки барад сӯи висолам.
Ту донию Худои арши аъло,
Ки ман дар роҳи ишқат бемисолам.

Мирзоюсуф ШАРИФЗОДА